Eindelijk weer een bericht vanaf deze kant van de wereld. Vorige week heb ik besloten geen nieuw bericht te schrijven, omdat ik weinig beleefd had. Gedurende de week daarvoor (19-25 mei) was ik gewoon elke dag op de universiteit en in het weekend was het weer minder goed dan verwacht, wat maakte dat ik m'n plannen voor dat weekend tot 3 keer toe moest wijzigen en uiteindelijk heel weinig heb gedaan/gezien. Deze week was dat anders, dus ga er maar eens goed voor zitten want 'k heb heel wat meegemaakt, dus het zal wel een lang blog worden;)
Allereerst was het een drukke week: hard aan het werk met m'n onderzoek. Ik loop helaas iets achter nu omdat het verzamelen van de data en het maken van de berekeningen van de Water Footprint met de verschillende methoden toch meer tijd kost dan verwacht. Ik maak wel direct het verslag, wat hopelijk in de laatste weken veel tijd gaat schelen. Daarnaast waren deze week de verkiezingen voor de Universiteitsraad 2013/2014, waaraan ik als lijsttrekker van de PvdUT heb meegedaan. Ik heb dan wel niet kunnen doen aan promotie op de universiteit zelf (hebben anderen voor mij gedaan), maar heb wel vanaf hier veel dingen geregeld als promotiemateriaal maken en bestellen, website maken, etc. En daarnaast de weersvoorspellingen goed in de gaten houden, i.v.m. de plannen voor afgelopen weekend. Gelukkig waren deze redelijk goed, wat maakte dat ik een motelletje heb geboekt voor vrijdag op zaterdagnacht in Turangi.
Vrijdag heb ik dus een dag vrij genomen om Nieuw-Zeeland eens te gaan verkennen. Kwart voor 9 vertrok ik, waarna ik na een half uur er achter kwam dat ik m'n motelreservering was vergeten. Weer terug dus naar huis, en zodoende vertrok ik om kwart voor 10 opnieuw richting het noorden. Na een mooie route langs o.a. Wanganui en Tongariro National Park (met 3 nog actieve vulkanen) kwam ik rond kwart voor 1 aan in Turangi. Inmiddels was het heel mooi weer geworden (de wolken vanuit het zuidwesten werden tegengehouden door de bergen/vulkanen). Vervolgens ben ik doorgereden langs Lake Taupo naar Taupo. Lake Taupo is een meer van ruim 600 km2 wat ontstaan is door een enorme vulkaanuitbarsting. Vlakbij Taupo was een heel mooi uitzichtpunt over het meer richting Tongariro National Park. Op dat punt heb ik wat gegeten om vervolgens dwars door Taupo heen naar de Huka Falls te gaan.
 |
| Uitzicht over Lake Taupo richting Tongariro National Park |
 |
| Huka Falls |
De Huka Falls zijn watervallen in de Waikato River, die het water van Lake Taupo afvoert, op een punt waar de rivier heel smal is en het water door een soort kloof heenmoet. Daar wordt per seconde zo'n 220.000 liter doorheen gestuwd, wat een behoorlijk geweld tot gevolg heeft met flinke erosies tot gevolg. Het water is aan het begin van de canyon helder, maar aan het einde van de canyon is het één grote schuimmassa (foam in het Engels) waaraan de waterval zijn naam te danken heeft (Huka is Maori voor foam; Maori is de taal van de oorspronkelijke bewoners, de Maori's).
 |
| Einde van de Huka Falls, allemaal schuim.. |
Ik wou dit weekend de schade van het vorige weekend inhalen, dus ben ik weer snel verder gegaan naar de Craters of the Moon, wat vlakbij de Huka Falls is, wat dus beide net buiten Taupo is. Taupo ligt in het midden van het noordereiland, en over dit noordereiland ligt vanaf het midden richting het noordoosten een actieve vulkanische zone. Dit maakt dat het een gebied is met veel vulkanen, kraters, etc. Één van die kratergebieden zijn de Craters of the Moon, ook wel Karapiti genoemd (Maori). Dit is een geothermisch gebied met kraters en modderpoelen. Uit deze kraters en poelen komt stoom, met een lucht die doet denken aan rotte eieren. Het is een heel mysterieus gebied, waarmee ik bedoel dat het er bijna buitenaards uitziet op sommige punten, door alle stoom, de geur en de borrelende en sissende geluiden van kokende modderpoelen. en kraters. Door het hele gebied loopt een houten vlonder die rust op betonnen palen of stenen. Dit is omdat het de grond te warm is om er op te lopen. Er staan daarom ook veel waarschuwingsborden dat je echt op het pad moet blijven.
 |
| Craters of the Moon met bijbehorende stoomwolken |
 |
| Modderpoel met stoom |
Na een wandeltocht van ongeveer een uur ben ik doorgereden naar het noorden naar een ander geothermisch park wat mij aanbevolen was om te bezoeken, Wai-O-Tapu Geothermal Wonderland. Dit park was zeker de moeite waard en nog vele malen mooier dan de Craters of the Moon. Een deel van dit park is open voor toeristen, en daar zijn ook modderpoelen, ingestorte kraters, zwavelgrotten, geiser (alleen 's morgens vroeg, door de mens beïnvloed), meren, etc. te vinden. Het gebied is nogal kleurrijk door de verschillende mineralen, zouten, etc. Er is heel veel te zien, 'k heb dan ook heel veel foto's waarvan er hieronder een paar staan. De rest kom je maar kijken als ik weer in Nederland ben over een paar maanden;) Ik kwam pas rond half 4 aan in het park en mocht er nog net in (al kwam er nog een vrouw een tijd na mij het park in, die later in het verhaal weer zal terugkomen;)). Maar het was dus al laat, de zon gaat hier vroeg onder, dus het werd al een beetje donker.
 |
| Stoomwolken bij ondergaande zon |
 |
Devils Bath, gele kleur veroorzaakt door zwaveldampen en zouten/mineralen
in andere delen van het park |
Toen het steeds donkerder werd, ben ik teruggereden ben naar Turangi. Helaas werd ik onderweg nog aangehouden, omdat ik van de heuvels af reed met 114, waar 100 is toegestaan. Met zwaailichten en al werd ik aangehouden en werd een boete voor me uitgeschreven, waarschijnlijk omdat ze anders weinig te doen hebben omdat er weinig verkeer is (sorry agent, m'n engels wordt wel beter, maar snauwerig engels (als gevolg dat je chagrijnig bent) kan ik niet veel van verstaan... (kwam zijn humeur niet ten goede)).
Zaterdag was ik van plan om de Tongariro Crossing te gaan lopen, one-way tocht van 19,4 kilometer over de vulkanen van het Tongariro National Park heen (klimmen van ± 1000m naar ± 1900m en dan weer dalen naar ± 800m). Omdat het one-way is, was ik van plan mijn auto bij het eindpunt te parkeren, een shuttlebus naar het beginpunt te nemen en dan de tocht te lopen. Toen ik echter vrijdagavond wou boeken via de telefoon, kreeg ik te horen dat de bussen in het weekend niet opereerden, tuut tuut tuut... Niet echt vriendelijk dus... Toen maar besloten om de auto bij het beginpunt neer te zetten, de bergen te beklimmen en halverwege weer teruggaan via dezelfde route.
Die nacht heb ik slecht geslapen. Dit vanwege de spanningen voor de tocht van de volgende dag, of het weer goed genoeg zou zijn (was zeer de vraag; bij veel bewolking zou je niet veel aan de tocht hebben) en in spanning voor de uitslag van de verkiezingen die in Nederland bekend werden gemaakt om 17.00u vrijdagmiddag, wat 3.00u zaterdagmorgen is in NZ. Gelukkig was deze uitslag positief, we hebben namelijk de enige zetel die we hadden, behouden en zodoende heb ik volgend studiejaar dus een zetel in de Universiteitsraad.
De volgende morgen vertrok ik om kwart voor 7, het begon pas een heel klein beetje licht te worden maar ik zag al wel dat het mooi helder was. Toch nog even gekeken bij het eindpunt of er niet toevallig een bus stond, maar helaas. Doorgereden naar het beginpunt (aan de westkant van het park), waar het helaas volledig bewolkt was. Ik wist echter wel dat het aan de andere kant helder was, dus toch maar van start gegaan. De tocht begint rustig en langzaam stijgend. Ik zag een heel klein beetje blauwe lucht bovenaan de bergen, dus dat was een goed teken. Een verontrustend teken was het dat er op steeds meer punten op het pad sneeuw lag, die de afgelopen dagen was gevallen in het gebied.
 |
| Hier nog weinig sneeuw, maar dat werd steeds meer. Wel veel zonlicht bij de bergrug. |
Op een gegeven moment stond er een bord met: 'Stop, ben je echt goed voorbereid om de Tongariro Crossing te lopen? Dat houdt in: voldoende eten, drinken, warme kleding, etc.' Nou dat had ik wel, ruim 2 liter water, voldoende eten, twee jassen over elkaar aan, bergschoenen aan, etc. Dus ik dacht, ik ben goed voorbereid, GO. Vanaf dat punt werd het steeds steiler, kwamen er meer trappen, rotsen waar je overheen moest klimmen, etc. Maar ook werd de sneeuw steeds meer. En de zon scheen wel mooi bovenaan op de bergen, maar niet in dit gedeelte. Daarnaast was het erg koud, wat inhield dat de sneeuw bevroren was en het op sommige punten spekglad was. Goed, ik verder doorklimmen, maar de paden werden ook steeds smaller en er lag steeds meer sneeuw/ijs. Toen ik halverwege was en ik bij een paadje van zo'n 30 centimeter breed was, met daarnaast de steilte naar beneden, dacht ik bij mezelf: wacht eens even, ik moet zo ook nog naar beneden. Maar dat is veel moeilijker dan klimmen als het glad is. Met klimmen kun je het ijs nog wat kapot stampen voordat je er gaat staan, maar met dalen is het risico op uitglijden vele malen groter. Ik stond dus op het punt om terug te gaan, maar toen ik terug keek, durfde ik eigelijk niet meer terug. Ik dacht dat ik niet echt een scheiterd ben (anders ga je niet in je eentje de bergen in), maar ik had het op dat moment niet breed, en ik durfde dus ook niet meer terug te gaan. Dan zit er maar 1 ding op: doorgaan, de hele track af en bij het eindpunt maar verder kijken. Aan de andere kant scheen namelijk de zon, waardoor de kans op ijs daar een stuk kleiner was. Stevig vastklampend aan de rotsen en voetje voor voetje over de ijzige paadjes (niet alle paadjes gelukkig) kwam ik boven op de vulkanen, vol in de zon (en de wind). Een schitterend uitzicht, want aan de andere kant was het helderblauw en kon je hele einden kijken. Achter mij kwam een andere bergbeklimmer (wandelaar is niet het goede woord in die omstandigheden) met een pikhouweel, ijzeren pinnen onder de schoenen, etc. Hij kijken naar mijn bergschoenen: vind je het niet glad? Uh ja, maar ik durf niet meer terug.. Nou zei hij, aan de andere kant valt het waarschijnlijk mee, en anders kun je zo mijn pikhouweel wel gebruiken. Gelukkig viel het inderdaad erg mee aan de andere kant van de bergrug.
 |
| Onderweg naar boven. Je denkt dan al boven te zijn maar dan moet je nog een stuk klimmen. Foto een beetje wazig doordat je nog een beetje in de wolken zit. |
 |
| Gehaald!! Bovenop de top bij Red Crater, met een geweldig uitzicht. |
Aan de andere kant van de bergrug glij je via mul, zwart zand en grind (lavagesteente) naar beneden, waarbij je een magnifiek uitzicht hebt over een aantal bergmeren (die bevroren bleken te zijn).
 |
| Esmerald Lakes, Tongariro National Park |
Sinds begin mei was de gehele track weer open, nadat deze een aantal maanden dicht was geweest vanwege een recente uitbarsting (op sommige punten zag je het nog wat roken). Vervolgens kom je dan langs Blue Lake, een groot meer bovenin de bergen, waarna je de tocht naar beneden begint. Op dat punt had je een schitterend uitzicht in de richting van Lake Taupo.
 |
| Uitzicht over meren: op de voorgrond Lake Rotoaira, op de achtergrond het grote Lake Taupo |
De terugtocht was goed te doen, al had je op sommige plekken flink wat sneeuw liggen. Deze sneeuw was gelukkig niet heel glad, waardoor je genoeg grip had en er soms goed door heen kon stampen om grip te krijgen. Wel stond ik een paar keer tot bijna m'n knieën in de sneeuw...
 |
| Besneeuwde gedeelten van de afdaling |
Vervolgens kom je dan bij de Ketetapi Hut uit, waar ik even een poosje heb gezeten. Daar zaten twee vrouwen (waren op het eindpunt begonnen en gingen in de omgekeerde volgorde naar boven) die mij vroegen hoe het was qua sneeuw. Één van die vrouwen leek mij de vrouw te zijn die de dag ervoor ook in Wai-O-Tapu was, wat ik eerder schreef. Ik ben vervolgens verder naar onder gegaan (heel mooi om te zien dat je eerst alleen maar rotsen hebt, vervolgens wat mossen en grassen, daarna wat bosjes, gevolgd door bosjes waar je bijna niet meer overheen kunt kijken om dan in de bossen terecht te komen, waarin je dan ook weer verschil hebt in vegetatie hoe lager je komt. Uiteindelijk stond ik na een tocht van 6 uur (gemiddeld doet men er 7 tot 9 uur over) op het eindpunt (parkeerplaats, waar mijn auto dus helaas niet stond). Ik ben toen maar gaan proberen te liften, maar Nieuw-Zeeland is al dun bevolkt dus weinig verkeer, maar ik stond ook nog eens een keer langs een weg waar maar heel weinig auto's langs kwamen. Dan krijg je het wel een beetje benauwd, want je bent moe en je weet dat de auto zo'n 30 kilometer verderop staat. Ik ben op een gegeven moment maar richting de auto gaan lopen, maar in de wetenschap dat ik die niet zou halen voor het donker zou worden. Gelukkig stopte er uiteindelijk een auto met de twee vrouwen erin die ik eerder op de bergen had gezien. Zij waren echter weer teruggegaan want ze vonden dat er toch te veel sneeuw lag. Zij wouden me wel helemaal terug brengen naar mijn auto (een eind van de openbare weg af), waarvoor ik hen heel dankbaar was. Uiteindelijk was ik dus weer bij de auto, waarna ik de terugreis naar Palmerston North heb gemaakt.
Het was denk ik de mooiste tocht die ik in mijn leven heb gedaan, maar tegelijk ook de meest angstige. Maar ik mocht wel ervaren dat al zijn er bijna geen mensen op die berg (hele dag maar 10 mensen gezien), je er toch niet helemaal alleen voor staat. Ik kan zeker zeggen dat ik hulp heb gehad van Hem, anders was het heel anders afgelopen ben ik bang.
Toen ik zaterdagavond thuis was, ben ik niet meer naar Masterton gegaan maar ben ik de zondag over hier in Palmerston North gebleven. Daar ben ik twee keer naar de kerk van mijn gastgezin geweest wat een hele mooie, goede ervaring was. Bijzonder om te zien hoe men met z'n 10en (!!) alles met elkaar regelt en organiseert.
Dit was het dan. Me dunkt dat jullie weer genoeg te lezen hebben. Ik schrijf misschien wat uitgebreid, maar dat helpt ook om het te onthouden en om het later gedetailleerd terug te kunnen lezen. Vandaag is het Queens Birthday, die in Nieuw Zeeland op de eerste maandag van juni wordt gehouden. Dat betekent dat alle scholen, universiteiten, etc. dicht zijn en ik dus ook thuis ben. Vanaf morgen ga ik me weer volledig richten op het onderzoek, daar de verkiezingen achter de rug zijn (wat me de laatste weken veel tijd gekost heeft).
Hartelijk dank opnieuw voor de kaarten, mailtjes, etc. die nog steeds binnendruppelen, waaruit ik verneem dat jullie het leuk vinden om mijn blog te lezen, wat mij goed doet! Geniet van de zomer die er aan gaat komen, en tot schrijfs, spreeks, en over een poosje tot ziens maar weer!
 |
| Panoramafoto van bovenop de Tongariro Crossing (klik er op om een vergroting te zien) |
