Afscheid, welkom en afsluiting

Het blog afsluiten in Nederland blijkt toch iets meer moeite te kosten dan verwacht. Excuses dat ik mijn belofte niet ben nagekomen (vlak na thuiskomst het blog afsluiten). Maar het lukt mij nu eindelijk om een beginnetje met het laatste bericht te maken, dus hier komt het dan echt: het laatste bericht op dit blog over mijn verblijf in Nieuw Zeeland.

Als eerste het laatste stuk van de vakantie. Zaterdag heb ik de boot genomen van Picton op het Zuidereiland naar Wellington op het Noordereiland. Het laatste weekend verbleef ik in Masterton en ben ik zondags weer in Carterton naar de kerk geweest en afscheid genomen van de gemeente waar ik in de Nieuw Zeelandse periode het meeste gekerkt heb en waaruit ik toch een heel aantal personen heb gesproken en leren kennen. Maandagochtend (5-8) nam ik afscheid van het enorm gastvrije gezin waar ik alle weekenden welkom was en ik dan dus ook de meeste weekenden verbleef (hartelijk dank nogmaals!). Vervolgens ben ik naar Palmerston North gereden, om nog een dagje bij het andere gastgezin te verblijven. Daar heb ik onder andere mijn bankrekening laten sluiten en Ajinkya en Anjali (de kinderen van het gastgezin) uitgebreid mijn campervan laten zien en een klein rondje met ze gereden.

How exciting ;-)

Dinsdagochtend heb ik ook hier afscheid genomen. Ik had toen nog niet echt het idee dat ik ze voorlopig niet meer zal zien, wat het afscheid niet al te moeilijk maakte. Ik heb enorm genoten van de periode in hun huis (en dat was volgens mij ook wederzijds) en ik merk echt dat je dan een bepaalde band krijgt met elkaar. Het ga jullie goed en hopelijk tot weerziens!

Mijn plan was om de woensdag het Coromandel schiereiland te bekijken, wat ten oosten van Auckland ligt, vanwaar mijn vliegtuig donderdagavond zou vertrekken. Om daar te komen was een dagje rijden nodig (ongeveer 450 km), waar ik de dinsdag dus voor had gereserveerd. Het grootste gedeelte van deze route had ik al eens gereden, omdat deze langs Tongariro National Park en Taupo liep, waar ik een paar maanden geleden ben geweest. Bij een picknickplaatsje langs Lake Taupo sprak ik nog een echte Maori, die daar op een bankje zat. Stevige kerel, dik onder de tattoos, rond de 50 jaar schatte ik hem. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, waarop ik vroeg of hij ook wel eens 'overseas' was geweest, naar bijvoorbeeld Europa. Dat moet ik misschien even uitleggen: 'overseas' in Nieuw Zeeland betekent naar een ander land gaan, men moet dan namelijk altijd de zee over. Ik vroeg dit ook omdat bijna alle mensen die ik in Nieuw Zeeland heb gesproken wel eens naar Europa of Amerika waren geweest. Dit komt dan ook vaak omdat heel veel Nieuw Zeelanders van oorsprong emigranten zijn, die vaak nog familie hebben in bijvoorbeeld Europa. Ik was wel benieuwd hoe het dan met een Maori zat. Hij vertelde dat hij nog nooit 'overseas' was geweest. Al zijn familie woonde namelijk hier en hij hield van dit mooie Nieuw Zeeland waardoor hij het niet nodig vond om eens ergens anders te gaan kijken. Na een kort en leuk gesprekje ben ik verder gereden naar Tauranga, waar ik wat gegeten heb. Omdat het al half donker begon te worden ben ik nog een klein eindje doorgereden en vervolgens een holiday park opgezocht, die ik vond in Waihi Beach.

Onderweg, langs Mount Ruapehu

Woensdag ben ik Coromandel Peninsula rondgereden. Een heel mooi gebied met allemaal bochtige weggetjes, waardoor het flink wat tijd kost om rond te komen. Onderweg ben ik op een paar plaatsen gestopt. De belangrijkste daarvan waren Hot Water Beach en Cathedral Cove. Hot Water Beach is een strand waar je bij laag water een gat kunt graven op het strand en dan komt er warm (of soms zelfs heet) water naar boven. Hier kun je dus zelfs midden in de winter lekker in je zwemkleding op het strand liggen. Totdat een golf ijskoud zeewater je zelfgegraven kuil in spoelt...

Om bij Cathedral Cove te komen moest je eerst ongeveer 3 kwartier lopen. Dit is een groot gat in de rotsen bij het strand die natuurlijk is ontstaan door erosie van wind en water. Door dit enorme gat kun je op een ander strand komen. Ook waren hier verschillende andere rotsen met erosiegevolgen te zien. Het was daarnaast een schitterende dag, dus heb ik een heel aantal mooie foto's kunnen maken. Aan het einde van de dag was ik het schiereiland rondgereden en heb ik een holiday park (Miranda Hot Springs) opgezocht voor de laatste nacht in de campervan.

Cathedral Cove

Op het strand bij Cathedral Cove

Donderdagochtend had ik geregeld dat ik de hele ochtend nog op het holiday park kon blijven staan, zodat ik de tijd had om de campervan schoon te maken. Hierna vertrok ik om via een toeristische route naar Auckland te rijden. Ik ben nog even naar het centrum van de stad gereden om de skyline van Auckland te zien. Daarna werd het tijd om de campervan in te leveren bij Apollo, zoals ik van tevoren geregeld had. De kilometerstand was uiteindelijk 4004,1 km, maar daarbij zijn de eerste dagen in Christchurch niet meegerekend (toen had ik de teller nog niet op 0 gezet). Ik heb dus ongeveer 4100 kilometer gereden in een kleine 3 weken tijd. Ondanks dat ik een aantal grindwegen had gehad (waarvan één van 35 km, waarover ik heb verteld, waarbij ik wel erg veel steentjes op de van hoorde tikken) had ik weinig tot geen schade waardoor ik de volledige borg terugkreeg.

De kilometerstand (exclusief de eerste twee dagen)

Apollo bracht mij vervolgens met een busje naar het vliegveld (vlakbij) en zodoende stond ik om kwart voor 5 al op Auckland International Airport met koffers en al, terwijl het vliegtuig pas om kwart over 11 zou vertrekken, met andere woorden: 6,5 uur wachten... Gelukkig kon ik mijn ruimbagage meteen inchecken (nadat ik het van tevoren zorgvuldig had gewogen, zodat deze net niet te zwaar zou zijn (22,8 kg waar 23 kg is toegestaan). Wel was mijn handbagage aan de te zware kant, maar met een paar extra truien aan (handig ook voor in het vliegtuig), zware spullen zoals laptop in de rugtas (accessoire, wordt niet gewogen), is het me gelukt om door de douane te komen. Uiteindelijk was het tijd om te gaan boarden en vertrok het vliegtuig mooi op tijd. Het vliegtuig was maar half vol, zodat je lekker ruim kon zitten. Mede daardoor lukte het met om zo'n 4 uur lichtjes te slapen.

Na zo'n 12 uur vliegen landde ik in het snikhete Shanghai (kom ik daar aan met m'n truien). Daar bleek ik, ondanks de beloften van de vliegmaatschappij in Auckland, toch mijn koffer op te moeten halen en door de douane te moeten. Ik ben dus nu wel officieel in China geweest, gezien mijn paspoortstempels. Het was gelukkig niet al te moeilijk om door de douane en alle controles heen te komen, maar het zijn er wel erg veel. Tussen inchecken en de wachtruimte zaten zo'n 5 tot 7 controles. Bij het inchecken kreeg ik een ruimere plaats aangeboden voor dezelfde prijs (bij de nooduitgang). Die kans heb ik gegrepen, maar het bleek de stoel bij het raam bij de nooduitgang te zijn, en dat betekende dat ik de vliegtuigglijbaan voor m'n voeten had, zodat ik bijna nog minder ruimte had dan een gewone stoel. Bij het binnengaan van het vliegtuig was het echt enorm warm. Toen we aan het taxien waren zei de piloot ook dat ze hadden geprobeerd om zo snel mogelijk weg te komen omdat het aircosysteem van het vliegtuig de hitte van Shanghai niet kon verwerken.

Deze laatste vlucht duurde ongeveer 12 uur, maar ik had het na 3 uur al helemaal gehad, waardoor het ontzettend lang duurde. Gelukkig landden we 3 kwartier eerder dan het schema was en toen zag ik, na de controle door de douane en het wachten op de ruimbagage, eindelijk m'n vriendin, ouders en zus weer. Ook waren als verrassing m'n oom en 2 neefjes naar Schiphol gekomen om me te verwelkomen. Met een groot spandoek stonden ze allen mij op te wachten. Van beide kanten waren we erg blij elkaar weer te zien. Na snel even wat gegeten te hebben, zijn we naar huis gereden waar de spandoek met vlaggetjes en al in de tuin werd gezet.

Welkom back, Kiwi!!

Voorkant eindrapport

Dinsdagochtend 13-8 heb ik het eindgesprek gehad voor de bachelor eindopdracht. Helaas viel dit een beetje tegen, vooral door het oordeel van de tweede beoordelaar. Doordat mijn beide begeleiders erg tevreden waren heb ik ingezet op een hoger cijfer, maar het werd een 7,5 wat maakt dat mijn eindcijfer een 7 is geworden (in combinatie met het cijfer voor het voorverslag). Wel wil mijn begeleider in Nieuw Zeeland graag een paper (publicatie artikel) met mij schrijven na een klein beetje meer onderzoek (wat we in overleg zullen gaan doen), waardoor ik toch merk dat mijn onderzoek zeker gewaardeerd wordt. Daarnaast kreeg ik afgelopen week het verlossende bericht dat ik alle vakken van mijn bachelor gehaald heb en ik dus geslaagd ben voor de bachelor Civiele Techniek. Volgende week hoop ik te starten met de tweejarige master Civil Engineering and Management (track: Water) aan de Universiteit Twente.

Dit was dan het laatste bericht van mijn blog. Hier kon u de afgelopen maanden mijn belevenissen van mijn verblijf in Nieuw Zeeland volgen. Hartelijk dank voor uw interesse hierin en het meeleven via dit blog, via Facebook, via Whatsapp, via post en via mijn ouders/vriendin. Dat heb ik zeker als mooi, leuk en ondersteunend ervaren. En nu ik bijna 3 weken terug ben in Nederland vraagt ook iedereen aan mij: En, wat vond je er van? Kun je weer een beetje wennen hier in Nederland? Nou, allereerst die laatste vraag, ik ben weer helemaal gewend hier. Wel heb ik nog een week lang last gehad van de jetlag, maar dat is nu allang weer over. Voor mijn gevoel ben ik al veel langer terug dan 3 weken. Dat komt ook doordat ik weer direct flink aan de slag moest met de afronding van de bachelor en de voorbereidingen voor het nieuwe studiejaar (eerste vergaderingen van de Universiteitsraad, waar ik nu zitting in heb). De eerste vraag is moeilijker uit te leggen, dat is voor een groot deel ook een gevoel, maar ik zal het proberen. Ik heb enorm genoten van het hele verblijf in Nieuw Zeeland. Tegelijk heb ik er ook veel van geleerd. Ik heb me 3,5 maand moeten redden in een land dat mij voor die tijd onbekend was, maar nu behoorlijk dierbaar is geworden. Ik had natuurlijk al wel de ervaring van het wonen op kamers (al zo'n 3,5 jaar), maar dit is dan toch echt nog weer anders. En ondanks dat je alleen bent, merk en leer je dat er toch nóg Één is die ook in Nieuw Zeeland is: de Heere, die ook in Nieuw Zeeland gediend wordt (zij het in kleine aantallen) en die mij geleidde over de onveilige wegen, paden en oceanen, tot op de Tongariro Crossing toe: The LORD is thy keeper: the Lord is thy shade upon thy right hand. (...) The LORD shall preserve thy going out and thy coming in from this time forth, and even for evermore (Psalm 121: 5,8; King James Version).

Onderweg naar Auckland

Kort bericht

Op het moment van schrijven zit ik op Auckland International Airport. Helaas is er bijna geen internetverbinding. Daarnaast is de adapter van m'n laptop kapot, waardoor ik alleen op m'n Ipad of telefoon kan typen. Daarom is het dit keer alleen dit korte bericht. Om 23.15u plaatselijke tijd hoop ik weg te vliegen naar Shanghai (12 uur vliegen). Na een tussenstop van 4,5 uur hoop ik door te vliegen naar Amsterdam waar ik dan vrijdagavond om 18.00u Nederlandse tijd hoop aan te komen. In Nederland hoop ik dan begin volgende week het blog af te sluiten met een laatste bericht.

It's holiday time!! (deel 2)

Ik ga op dezelfde manier verder zoals met het vorige blog..

Zaterdag (27-7) heb ik, zoals het plan al was, het rapport zo goed als afgerond. Ik moest namelijk alle feedback, die ik even daarvoor van mijn beide supervisors had gekregen, verwerken. Al met al ben je daar dan toch zo een dag zoet mee. Als ik in Nederland terug ben en ik de examenzitting gehad heb, hoop ik wat meer te vertellen over wat het project is geweest (geüpdatete versie van 1 van m’n eerste blogs) en hoe de afronding is geweest (of nog zal zijn).

Zondagochtend ben ik naar de Presbyterian Church in Te Anau geweest. Dit was echter totaal anders dan ik gewend ben, en hier voelde me ik dan ook niet bepaald thuis. Wel moet ik zeggen dat de mensen ook daar erg aardig zijn, maar de manier waarop zij hun dienst op zondag houden, ben ik het niet zo mee eens. Na de dienst heb ik een poosje aan het meer gestaan en wat gelezen om vervolgens weer terug te gaan naar het vakantiepark (had ik een powered campsite voor 4 nachten vanaf donderdagnacht). Daar had ik ook internet en heb zodoende ’s avonds live mee kunnen luisteren met de Reformed Congregation of Carterton, waar ik ook de meeste zondagen in de afgelopen maanden ben geweest.

Maandagochtend ben ik de route naar Milford Sound gaan rijden. Deze weg is 120 kilometer lang en begint in Te Anau, wat dan ook gelijk het enige plaatsje op de hele route is. Het is dan dus ook de bedoeling om met een volle benzinetank, voldoende eten, etc. deze route te rijden. In de winter is het mogelijk dat er sneeuw op de route ligt, maar dit was niet het geval. Het valt mij trouwens op dat er erg weinig sneeuw ligt voor in een winterseizoen in het zuiden van Nieuw Zeeland. De weg naar Milford Sound is een mooie weg. Helaas was het aardig bewolkt op de heenweg (net zoals de vrijdag ervoor in Doubtful Sound). Toen ik er eenmaal was, brak echter heel voorzichtig de zon door. Ook gingen de wolken wat hoger zitten, waardoor het niet zo mistig was als in Doubtful Sound. Ik heb daarom ook nog zitten twijfelen om hier nog een rondvaarttocht te doen, maar de tijd en de prijs hebben mij doen besluiten het zo maar te laten. Ik was namelijk nog van plan om naar Queenstown te rijden om daar te overnachten, en men gaf daarvoor zo’n 5 uur rijden aan, terwijl het al 2pm was. Daarom besloot ik om weer terug te rijden (dezelfde weg dus terug naar Te Anau, omdat dit de enige toegangsweg is tot Milford Sound). Het was op een gegeven moment echter boven op de rem staan, want er liep een hele kudde schapen over de weg. Deze werden naar een ander graasland geleidt. Een heel mooi en leuk gezicht was dat, ik denk wel zo’n 300 à 400 schapen. Ze gingen dezelfde richting op, maar wij (ik met een aantal andere auto’s) konden ze al toeterend passeren. Valt niet mee om dat te doen terwijl de schapen overal lopen, en maar voor je auto blijven uitrennen, tot ze uiteindelijk naar de zijkant gaan. Al met al duurt het dan ook wel een poosje voor de kudde was gepasseerd. Nadat ik in Te Anau nog een poosje gestopt heb (om onder andere mijn spullen achterin weer op te ruimen, omdat alles door de hele camper heen was gedenderd toen ik boven op de rem moest), ben ik doorgereden naar Queenstown. Daar kwam ik rond ongeveer half 7 aan (die 5 uur die er voor stond om van Milford Sound in Queenstown te komen was wel erg ruim genomen). Daar was het erg druk, vanwege alle skiërs die een bar of eettent opzochten. Ik ben toen al snel doorgereden naar de campground ‘Twelve Miles Delta’ voor die nacht.

Milford Sound

Optocht van schapen

 Dinsdagochtend ben ik vanuit Queenstown met de kabelbaan 400 meter hoger die bergen ingegaan. In Queenstown kan namelijk alles. En dan vooral op het gebied van de (extreme) sporten: bungeejumpen, raften, paragliden, quad rijden, van de berg af mountainbiken, soort van rodelen, skiën, snowboarden, jetboat varen, in een parachute achter een boot, helikopter vliegen, etc., etc., etc. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het kan, zolang je maar betaald. Queenstown wordt daarom ook wel de duurste stad van Nieuw Zeeland genoemd. Omdat de hele trip naar Nieuw Zeeland mij al duur genoeg is geworden en ik nu meer wat van de omgeving wil zien, ben ik alleen met de Gondola (kabelbaan) omhoog gegaan, en vervolgens vanaf daar een heel stuk de bergen in geklommen, op een deel van de Ben Lomond track, naar de top van de Ben Lomond (1748m). Ik heb die niet helemaal gedaan omdat vanaf zo’n 1500 meter sneeuw lag. Op een gegeven moment kon je een zijpaadje naar een andere (lagere) top. Daar ben ik toen heen geklommen, vanwaar je een prachtig uitzicht had over de hele omgeving van Queenstown. Nadat ik daar een poosje had gezeten, ben ik weer gedaald richting de lift. Daar kwam ik langs een plek waar de paragliders starten, en daar heb ik een poosje gekeken (vind ik altijd heel leuk om te zien). Daarna met de Gondola weer naar beneden, nog even in het stadje rondgekeken en vervolgens vertrokken richting Wanaka. Om daar te komen kun je om de bergen heen rijden (ruim 1,5 uur) of dwars over de bergen heen (1 uur). Natuurlijk kies ik dan (zeker niet alleen vanwege de tijd) de tocht over de bergen, de Crown Range Road, vanwaar je ook weer een schitterend uitzicht had. Aangekomen in Wanaka heb ik (een gedeelte van) de zonsondergang bekeken vanaf de rand van Lake Wanaka. Vervolgens ben ik doorgereden naar campground ‘Albert Town Reserve’ om te overnachten. Deze campground, evenals die van maandag, zijn unserviced campgrounds, wat als voordeel heeft dat ze erg goedkoop zijn (vaak maar 6 dollar per persoon per nacht) en dat ze vaak midden in de natuur zijn, maar als nadeel dat je niet meer dan een toilet hebt op de hele campground (en dan vaak ook nog zonder riolering, dus met een opvangbak) en dus geen stroom om de batterij van de van op te laden of om een kachel aan te hebben. Daarom ga ik dan ook vaak vroeg onder de dekens, om nog een beetje warm te blijven.

Uitzicht boven Queenstown op Lake Wakatipu

Zonsondergang bij Lake Wanaka

Was getekend: dinsdagavond 30 juli 2013, 20.15pm

De volgende ochtend, woensdagochtend, heb ik eerst de ‘loop track’ over Mount Iron bij Wanaka gelopen. Deze tocht is een populaire tocht van 1,5 uur (4,5km) die over de top van Mount Iron loopt, waarbij je in totaal zo’n 250 meter klimt en daalt. Vanaf die top heb je alweer een schitterend uitzicht, dit keer over Wanaka en Lake Wanaka. Na dit rondje benen strekken, ben ik naar Puzzling World gegaan. Een bezoek aan Wanaka is namelijk niet compleet zonder een bezoek aan Puzzling World. Het gebouw alleen al staat schots en scheef. In het gebouw heb je verschillende ruimtes met verschillende soorten illusies. Zo is er een ruimte die helemaal scheef staat. Doordat er geen ramen in dat gedeelte zitten, ben je de orientatie van de horizon kwijt, wat tot gevolg heeft dat je scheef gaat lopen, maar ook dat je denkt dat bijvoorbeeld een watervalletje omhoog stroomt, dat een biljartbal omhoog rolt, en meer van dat soort ongein. Daarnaast was er een ruimte met op de wanden allemaal gezichten, en als je dan 1 oog dichtdeed en langs die gezichten liep, leek het alsof je ze allemaal aankeken en volgden. Je moet Puzzling World echt meemaken om erover mee te kunnen praten. Ik vond het in ieder geval erg leuk! Daarnaast was er ook nog een doolhof met 4 torens op de hoeken en je moest de torens in de goede volgorde zien te vinden: erg lastig, zo’n drie kwartier rondgedoold, terwijl ik een beetje over de muren heen kon kijken;). Na dit leuke bezoekje ben ik gaan rijden in de richting van Fox Glacier, waar ik de volgende dag een tocht had geboekt. Onderweg naar Fox Glacier werd het al gauw zwaar bewolkt en regenachtig, en dat bleef het ook de hele weg naar Fox Glacier, zo’n 3,5 uur rijden vanaf Wanaka. Gelukkig was het daar weer droog en daar heb ik een holidaypark opgezocht, omdat een unserviced campground niet in de buurt was en ik de volgende morgen al vroeg weer in Fox Glacier moest zijn.

Uitzicht vanaf Mount Iron op Wanaka en Lake Wanaka

Puzzling World, gezien vanaf 250 meter hoogte op Mount Iron

Donderdag was de dag van de gletsjertocht. ’s Ochtends om 9.10 moest ik me melden in het informatiecentrum van de gletsjertocht, waar ik de groep voor die dag ontmoette: 16 bezoekers en 2 gidsen. We werden daar eerst goed geïnformeerd over de dingen die ons te wachten stonden, we kregen waterdichte bergschoenen en een soort schoentjes met punten voor onder de bergschoenen voor op het ijs. Vervolgens werden we met een oude bus een eindje weggebracht naar de parkeerplaats voor de gletsjer en daar begon onze tocht. We werden gesplitst in 2 groepen van 8 personen, elke groep met 1 gids dus. Met deze groep liepen we via een tocht langs de bergwanden, al klimmend door de bossen tot aan het begin (of eigenlijk het eind) van de gletsjer. Daar trokken we de ijzeren schoentjes aan en gingen we het ijs op. De hele tocht over het ijs was echt supergaaf. Eerst klommen we een eindje naar boven (gids voorop met een ijsbijl, daarachter de groep). De gids liet ons een aantal mooie plekjes, die op dit moment op de gletsjer te zien zijn, zien. De gletsjer smelt namelijk erg snel. Sommige mooie ijsgangen of -gaten of –holen kunnen namelijk over een paar weken helemaal gesmolten zijn. Het was in ieder geval een hele mooie dag, waarbij je flink wat energie verbruikt, maar ook heel wat leert over de gletsjer. Rond een uur of 3, half 4 stapten we van het ijs af en liepen we weer terug naar de bus en werden we teruggereden naar het dorpje. Vervolgens was mijn plan om zo’n 2 uur naar het noorden te rijden richting de ferry in Picton, maar ik ben na een half uur gestopt in Franz Josef Glacier (een andere gletsjer met vlakbij een dorp), omdat ik te moe was. Daar heb ik weer een holiday park met een powered campsite opgezocht voor die nacht.

De Fox Glacier

IJsspleet

De volgende ochtend (vrijdag 2-8) ben ik verder gaan rijden. Ik moet namelijk zaterdag 3 augustus om half 11 bij de ferry in Picton te zijn om weer naar het Noordereiland te varen. De afstand tussen Frans Josef Glacier en Picton is zo’n … kilometer. De tocht ging langs de westkust van Nieuw Zeeland. Het weer was gelukkig goed, en daarom ben ik een paar keer gestopt om een paar mooie foto’s te maken. Helaas kon ik niet op alle uitkijkpunten stoppen, want ik moest opschieten. Ik ben nog wel een klein stukje omgereden naar een plek bij Westport waar zeehonden te zien zijn. Daar ben ik maar een kwartiertje gestopt en toen weer doorgereden. Ik zag wel een paar zeehonden uit de verte, maar die waren te ver weg om goede foto’s van te kunnen maken. Ik had gehoopt de hele afstand in 1 dag af te kunnen leggen, maar dat viel tegen. De gemiddelde snelheid ligt door de vele bochten maar op 65 kilometer per uur. Rond 6 uur was ik in Richmond (2 uur voor Picton). Omdat het donker werd heb ik maar besloten om te stoppen, omdat de resterende weg erg bochtig is, maar met mooie uitzichten waarschijnlijk. Daarom wil ik dit graag in het licht zien, dus heb ik maar weer een holiday park opgezocht voor deze nacht. Morgenochtend moet ik dus wel redelijk op tijd vertrekken om de ferry in Picton te halen.

De westkust van het Zuidereiland van Nieuw Zeeland

Dit was het tweede reisverslag van mijn vakantie. Dit was het laatste deel van het Zuidereiland. Morgen hoop ik dus naar het Noordereiland te varen, waar ik het weekend in Masterton en Carterton ben, maandag hoop ik naar Palmerston North te gaan om afscheid te nemen van mijn gastgezin van de laatste 3 maanden. Dinsdag vertrek ik naar het noorden, in de richting van Auckland, waar ik donderdagavond het vliegtuig terug naar Nederland heb. Het zit er dus bijna op. Het rapport van mijn onderzoek is in ieder geval helemaal klaar nu. Het ligt nu ter beoordeling bij de desbetreffende personen en bij de drukker om gedrukt te worden. Ik denk dat ik voor donderdagavond mijn laatste deel van het reisverslag online probeer te zetten. De afsluiting van het blog doe ik dan als ik weer in Nederland ben.

It's me, in een diep gat in de ijsmasa van Fox Glacier

Was getekend: vrijdagavond 2 augustus 2013, 19.45pm