Afscheid, welkom en afsluiting

Het blog afsluiten in Nederland blijkt toch iets meer moeite te kosten dan verwacht. Excuses dat ik mijn belofte niet ben nagekomen (vlak na thuiskomst het blog afsluiten). Maar het lukt mij nu eindelijk om een beginnetje met het laatste bericht te maken, dus hier komt het dan echt: het laatste bericht op dit blog over mijn verblijf in Nieuw Zeeland.

Als eerste het laatste stuk van de vakantie. Zaterdag heb ik de boot genomen van Picton op het Zuidereiland naar Wellington op het Noordereiland. Het laatste weekend verbleef ik in Masterton en ben ik zondags weer in Carterton naar de kerk geweest en afscheid genomen van de gemeente waar ik in de Nieuw Zeelandse periode het meeste gekerkt heb en waaruit ik toch een heel aantal personen heb gesproken en leren kennen. Maandagochtend (5-8) nam ik afscheid van het enorm gastvrije gezin waar ik alle weekenden welkom was en ik dan dus ook de meeste weekenden verbleef (hartelijk dank nogmaals!). Vervolgens ben ik naar Palmerston North gereden, om nog een dagje bij het andere gastgezin te verblijven. Daar heb ik onder andere mijn bankrekening laten sluiten en Ajinkya en Anjali (de kinderen van het gastgezin) uitgebreid mijn campervan laten zien en een klein rondje met ze gereden.

How exciting ;-)

Dinsdagochtend heb ik ook hier afscheid genomen. Ik had toen nog niet echt het idee dat ik ze voorlopig niet meer zal zien, wat het afscheid niet al te moeilijk maakte. Ik heb enorm genoten van de periode in hun huis (en dat was volgens mij ook wederzijds) en ik merk echt dat je dan een bepaalde band krijgt met elkaar. Het ga jullie goed en hopelijk tot weerziens!

Mijn plan was om de woensdag het Coromandel schiereiland te bekijken, wat ten oosten van Auckland ligt, vanwaar mijn vliegtuig donderdagavond zou vertrekken. Om daar te komen was een dagje rijden nodig (ongeveer 450 km), waar ik de dinsdag dus voor had gereserveerd. Het grootste gedeelte van deze route had ik al eens gereden, omdat deze langs Tongariro National Park en Taupo liep, waar ik een paar maanden geleden ben geweest. Bij een picknickplaatsje langs Lake Taupo sprak ik nog een echte Maori, die daar op een bankje zat. Stevige kerel, dik onder de tattoos, rond de 50 jaar schatte ik hem. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, waarop ik vroeg of hij ook wel eens 'overseas' was geweest, naar bijvoorbeeld Europa. Dat moet ik misschien even uitleggen: 'overseas' in Nieuw Zeeland betekent naar een ander land gaan, men moet dan namelijk altijd de zee over. Ik vroeg dit ook omdat bijna alle mensen die ik in Nieuw Zeeland heb gesproken wel eens naar Europa of Amerika waren geweest. Dit komt dan ook vaak omdat heel veel Nieuw Zeelanders van oorsprong emigranten zijn, die vaak nog familie hebben in bijvoorbeeld Europa. Ik was wel benieuwd hoe het dan met een Maori zat. Hij vertelde dat hij nog nooit 'overseas' was geweest. Al zijn familie woonde namelijk hier en hij hield van dit mooie Nieuw Zeeland waardoor hij het niet nodig vond om eens ergens anders te gaan kijken. Na een kort en leuk gesprekje ben ik verder gereden naar Tauranga, waar ik wat gegeten heb. Omdat het al half donker begon te worden ben ik nog een klein eindje doorgereden en vervolgens een holiday park opgezocht, die ik vond in Waihi Beach.

Onderweg, langs Mount Ruapehu

Woensdag ben ik Coromandel Peninsula rondgereden. Een heel mooi gebied met allemaal bochtige weggetjes, waardoor het flink wat tijd kost om rond te komen. Onderweg ben ik op een paar plaatsen gestopt. De belangrijkste daarvan waren Hot Water Beach en Cathedral Cove. Hot Water Beach is een strand waar je bij laag water een gat kunt graven op het strand en dan komt er warm (of soms zelfs heet) water naar boven. Hier kun je dus zelfs midden in de winter lekker in je zwemkleding op het strand liggen. Totdat een golf ijskoud zeewater je zelfgegraven kuil in spoelt...

Om bij Cathedral Cove te komen moest je eerst ongeveer 3 kwartier lopen. Dit is een groot gat in de rotsen bij het strand die natuurlijk is ontstaan door erosie van wind en water. Door dit enorme gat kun je op een ander strand komen. Ook waren hier verschillende andere rotsen met erosiegevolgen te zien. Het was daarnaast een schitterende dag, dus heb ik een heel aantal mooie foto's kunnen maken. Aan het einde van de dag was ik het schiereiland rondgereden en heb ik een holiday park (Miranda Hot Springs) opgezocht voor de laatste nacht in de campervan.

Cathedral Cove

Op het strand bij Cathedral Cove

Donderdagochtend had ik geregeld dat ik de hele ochtend nog op het holiday park kon blijven staan, zodat ik de tijd had om de campervan schoon te maken. Hierna vertrok ik om via een toeristische route naar Auckland te rijden. Ik ben nog even naar het centrum van de stad gereden om de skyline van Auckland te zien. Daarna werd het tijd om de campervan in te leveren bij Apollo, zoals ik van tevoren geregeld had. De kilometerstand was uiteindelijk 4004,1 km, maar daarbij zijn de eerste dagen in Christchurch niet meegerekend (toen had ik de teller nog niet op 0 gezet). Ik heb dus ongeveer 4100 kilometer gereden in een kleine 3 weken tijd. Ondanks dat ik een aantal grindwegen had gehad (waarvan één van 35 km, waarover ik heb verteld, waarbij ik wel erg veel steentjes op de van hoorde tikken) had ik weinig tot geen schade waardoor ik de volledige borg terugkreeg.

De kilometerstand (exclusief de eerste twee dagen)

Apollo bracht mij vervolgens met een busje naar het vliegveld (vlakbij) en zodoende stond ik om kwart voor 5 al op Auckland International Airport met koffers en al, terwijl het vliegtuig pas om kwart over 11 zou vertrekken, met andere woorden: 6,5 uur wachten... Gelukkig kon ik mijn ruimbagage meteen inchecken (nadat ik het van tevoren zorgvuldig had gewogen, zodat deze net niet te zwaar zou zijn (22,8 kg waar 23 kg is toegestaan). Wel was mijn handbagage aan de te zware kant, maar met een paar extra truien aan (handig ook voor in het vliegtuig), zware spullen zoals laptop in de rugtas (accessoire, wordt niet gewogen), is het me gelukt om door de douane te komen. Uiteindelijk was het tijd om te gaan boarden en vertrok het vliegtuig mooi op tijd. Het vliegtuig was maar half vol, zodat je lekker ruim kon zitten. Mede daardoor lukte het met om zo'n 4 uur lichtjes te slapen.

Na zo'n 12 uur vliegen landde ik in het snikhete Shanghai (kom ik daar aan met m'n truien). Daar bleek ik, ondanks de beloften van de vliegmaatschappij in Auckland, toch mijn koffer op te moeten halen en door de douane te moeten. Ik ben dus nu wel officieel in China geweest, gezien mijn paspoortstempels. Het was gelukkig niet al te moeilijk om door de douane en alle controles heen te komen, maar het zijn er wel erg veel. Tussen inchecken en de wachtruimte zaten zo'n 5 tot 7 controles. Bij het inchecken kreeg ik een ruimere plaats aangeboden voor dezelfde prijs (bij de nooduitgang). Die kans heb ik gegrepen, maar het bleek de stoel bij het raam bij de nooduitgang te zijn, en dat betekende dat ik de vliegtuigglijbaan voor m'n voeten had, zodat ik bijna nog minder ruimte had dan een gewone stoel. Bij het binnengaan van het vliegtuig was het echt enorm warm. Toen we aan het taxien waren zei de piloot ook dat ze hadden geprobeerd om zo snel mogelijk weg te komen omdat het aircosysteem van het vliegtuig de hitte van Shanghai niet kon verwerken.

Deze laatste vlucht duurde ongeveer 12 uur, maar ik had het na 3 uur al helemaal gehad, waardoor het ontzettend lang duurde. Gelukkig landden we 3 kwartier eerder dan het schema was en toen zag ik, na de controle door de douane en het wachten op de ruimbagage, eindelijk m'n vriendin, ouders en zus weer. Ook waren als verrassing m'n oom en 2 neefjes naar Schiphol gekomen om me te verwelkomen. Met een groot spandoek stonden ze allen mij op te wachten. Van beide kanten waren we erg blij elkaar weer te zien. Na snel even wat gegeten te hebben, zijn we naar huis gereden waar de spandoek met vlaggetjes en al in de tuin werd gezet.

Welkom back, Kiwi!!

Voorkant eindrapport

Dinsdagochtend 13-8 heb ik het eindgesprek gehad voor de bachelor eindopdracht. Helaas viel dit een beetje tegen, vooral door het oordeel van de tweede beoordelaar. Doordat mijn beide begeleiders erg tevreden waren heb ik ingezet op een hoger cijfer, maar het werd een 7,5 wat maakt dat mijn eindcijfer een 7 is geworden (in combinatie met het cijfer voor het voorverslag). Wel wil mijn begeleider in Nieuw Zeeland graag een paper (publicatie artikel) met mij schrijven na een klein beetje meer onderzoek (wat we in overleg zullen gaan doen), waardoor ik toch merk dat mijn onderzoek zeker gewaardeerd wordt. Daarnaast kreeg ik afgelopen week het verlossende bericht dat ik alle vakken van mijn bachelor gehaald heb en ik dus geslaagd ben voor de bachelor Civiele Techniek. Volgende week hoop ik te starten met de tweejarige master Civil Engineering and Management (track: Water) aan de Universiteit Twente.

Dit was dan het laatste bericht van mijn blog. Hier kon u de afgelopen maanden mijn belevenissen van mijn verblijf in Nieuw Zeeland volgen. Hartelijk dank voor uw interesse hierin en het meeleven via dit blog, via Facebook, via Whatsapp, via post en via mijn ouders/vriendin. Dat heb ik zeker als mooi, leuk en ondersteunend ervaren. En nu ik bijna 3 weken terug ben in Nederland vraagt ook iedereen aan mij: En, wat vond je er van? Kun je weer een beetje wennen hier in Nederland? Nou, allereerst die laatste vraag, ik ben weer helemaal gewend hier. Wel heb ik nog een week lang last gehad van de jetlag, maar dat is nu allang weer over. Voor mijn gevoel ben ik al veel langer terug dan 3 weken. Dat komt ook doordat ik weer direct flink aan de slag moest met de afronding van de bachelor en de voorbereidingen voor het nieuwe studiejaar (eerste vergaderingen van de Universiteitsraad, waar ik nu zitting in heb). De eerste vraag is moeilijker uit te leggen, dat is voor een groot deel ook een gevoel, maar ik zal het proberen. Ik heb enorm genoten van het hele verblijf in Nieuw Zeeland. Tegelijk heb ik er ook veel van geleerd. Ik heb me 3,5 maand moeten redden in een land dat mij voor die tijd onbekend was, maar nu behoorlijk dierbaar is geworden. Ik had natuurlijk al wel de ervaring van het wonen op kamers (al zo'n 3,5 jaar), maar dit is dan toch echt nog weer anders. En ondanks dat je alleen bent, merk en leer je dat er toch nóg Één is die ook in Nieuw Zeeland is: de Heere, die ook in Nieuw Zeeland gediend wordt (zij het in kleine aantallen) en die mij geleidde over de onveilige wegen, paden en oceanen, tot op de Tongariro Crossing toe: The LORD is thy keeper: the Lord is thy shade upon thy right hand. (...) The LORD shall preserve thy going out and thy coming in from this time forth, and even for evermore (Psalm 121: 5,8; King James Version).

Onderweg naar Auckland