Afscheid, welkom en afsluiting

Het blog afsluiten in Nederland blijkt toch iets meer moeite te kosten dan verwacht. Excuses dat ik mijn belofte niet ben nagekomen (vlak na thuiskomst het blog afsluiten). Maar het lukt mij nu eindelijk om een beginnetje met het laatste bericht te maken, dus hier komt het dan echt: het laatste bericht op dit blog over mijn verblijf in Nieuw Zeeland.

Als eerste het laatste stuk van de vakantie. Zaterdag heb ik de boot genomen van Picton op het Zuidereiland naar Wellington op het Noordereiland. Het laatste weekend verbleef ik in Masterton en ben ik zondags weer in Carterton naar de kerk geweest en afscheid genomen van de gemeente waar ik in de Nieuw Zeelandse periode het meeste gekerkt heb en waaruit ik toch een heel aantal personen heb gesproken en leren kennen. Maandagochtend (5-8) nam ik afscheid van het enorm gastvrije gezin waar ik alle weekenden welkom was en ik dan dus ook de meeste weekenden verbleef (hartelijk dank nogmaals!). Vervolgens ben ik naar Palmerston North gereden, om nog een dagje bij het andere gastgezin te verblijven. Daar heb ik onder andere mijn bankrekening laten sluiten en Ajinkya en Anjali (de kinderen van het gastgezin) uitgebreid mijn campervan laten zien en een klein rondje met ze gereden.

How exciting ;-)

Dinsdagochtend heb ik ook hier afscheid genomen. Ik had toen nog niet echt het idee dat ik ze voorlopig niet meer zal zien, wat het afscheid niet al te moeilijk maakte. Ik heb enorm genoten van de periode in hun huis (en dat was volgens mij ook wederzijds) en ik merk echt dat je dan een bepaalde band krijgt met elkaar. Het ga jullie goed en hopelijk tot weerziens!

Mijn plan was om de woensdag het Coromandel schiereiland te bekijken, wat ten oosten van Auckland ligt, vanwaar mijn vliegtuig donderdagavond zou vertrekken. Om daar te komen was een dagje rijden nodig (ongeveer 450 km), waar ik de dinsdag dus voor had gereserveerd. Het grootste gedeelte van deze route had ik al eens gereden, omdat deze langs Tongariro National Park en Taupo liep, waar ik een paar maanden geleden ben geweest. Bij een picknickplaatsje langs Lake Taupo sprak ik nog een echte Maori, die daar op een bankje zat. Stevige kerel, dik onder de tattoos, rond de 50 jaar schatte ik hem. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, waarop ik vroeg of hij ook wel eens 'overseas' was geweest, naar bijvoorbeeld Europa. Dat moet ik misschien even uitleggen: 'overseas' in Nieuw Zeeland betekent naar een ander land gaan, men moet dan namelijk altijd de zee over. Ik vroeg dit ook omdat bijna alle mensen die ik in Nieuw Zeeland heb gesproken wel eens naar Europa of Amerika waren geweest. Dit komt dan ook vaak omdat heel veel Nieuw Zeelanders van oorsprong emigranten zijn, die vaak nog familie hebben in bijvoorbeeld Europa. Ik was wel benieuwd hoe het dan met een Maori zat. Hij vertelde dat hij nog nooit 'overseas' was geweest. Al zijn familie woonde namelijk hier en hij hield van dit mooie Nieuw Zeeland waardoor hij het niet nodig vond om eens ergens anders te gaan kijken. Na een kort en leuk gesprekje ben ik verder gereden naar Tauranga, waar ik wat gegeten heb. Omdat het al half donker begon te worden ben ik nog een klein eindje doorgereden en vervolgens een holiday park opgezocht, die ik vond in Waihi Beach.

Onderweg, langs Mount Ruapehu

Woensdag ben ik Coromandel Peninsula rondgereden. Een heel mooi gebied met allemaal bochtige weggetjes, waardoor het flink wat tijd kost om rond te komen. Onderweg ben ik op een paar plaatsen gestopt. De belangrijkste daarvan waren Hot Water Beach en Cathedral Cove. Hot Water Beach is een strand waar je bij laag water een gat kunt graven op het strand en dan komt er warm (of soms zelfs heet) water naar boven. Hier kun je dus zelfs midden in de winter lekker in je zwemkleding op het strand liggen. Totdat een golf ijskoud zeewater je zelfgegraven kuil in spoelt...

Om bij Cathedral Cove te komen moest je eerst ongeveer 3 kwartier lopen. Dit is een groot gat in de rotsen bij het strand die natuurlijk is ontstaan door erosie van wind en water. Door dit enorme gat kun je op een ander strand komen. Ook waren hier verschillende andere rotsen met erosiegevolgen te zien. Het was daarnaast een schitterende dag, dus heb ik een heel aantal mooie foto's kunnen maken. Aan het einde van de dag was ik het schiereiland rondgereden en heb ik een holiday park (Miranda Hot Springs) opgezocht voor de laatste nacht in de campervan.

Cathedral Cove

Op het strand bij Cathedral Cove

Donderdagochtend had ik geregeld dat ik de hele ochtend nog op het holiday park kon blijven staan, zodat ik de tijd had om de campervan schoon te maken. Hierna vertrok ik om via een toeristische route naar Auckland te rijden. Ik ben nog even naar het centrum van de stad gereden om de skyline van Auckland te zien. Daarna werd het tijd om de campervan in te leveren bij Apollo, zoals ik van tevoren geregeld had. De kilometerstand was uiteindelijk 4004,1 km, maar daarbij zijn de eerste dagen in Christchurch niet meegerekend (toen had ik de teller nog niet op 0 gezet). Ik heb dus ongeveer 4100 kilometer gereden in een kleine 3 weken tijd. Ondanks dat ik een aantal grindwegen had gehad (waarvan één van 35 km, waarover ik heb verteld, waarbij ik wel erg veel steentjes op de van hoorde tikken) had ik weinig tot geen schade waardoor ik de volledige borg terugkreeg.

De kilometerstand (exclusief de eerste twee dagen)

Apollo bracht mij vervolgens met een busje naar het vliegveld (vlakbij) en zodoende stond ik om kwart voor 5 al op Auckland International Airport met koffers en al, terwijl het vliegtuig pas om kwart over 11 zou vertrekken, met andere woorden: 6,5 uur wachten... Gelukkig kon ik mijn ruimbagage meteen inchecken (nadat ik het van tevoren zorgvuldig had gewogen, zodat deze net niet te zwaar zou zijn (22,8 kg waar 23 kg is toegestaan). Wel was mijn handbagage aan de te zware kant, maar met een paar extra truien aan (handig ook voor in het vliegtuig), zware spullen zoals laptop in de rugtas (accessoire, wordt niet gewogen), is het me gelukt om door de douane te komen. Uiteindelijk was het tijd om te gaan boarden en vertrok het vliegtuig mooi op tijd. Het vliegtuig was maar half vol, zodat je lekker ruim kon zitten. Mede daardoor lukte het met om zo'n 4 uur lichtjes te slapen.

Na zo'n 12 uur vliegen landde ik in het snikhete Shanghai (kom ik daar aan met m'n truien). Daar bleek ik, ondanks de beloften van de vliegmaatschappij in Auckland, toch mijn koffer op te moeten halen en door de douane te moeten. Ik ben dus nu wel officieel in China geweest, gezien mijn paspoortstempels. Het was gelukkig niet al te moeilijk om door de douane en alle controles heen te komen, maar het zijn er wel erg veel. Tussen inchecken en de wachtruimte zaten zo'n 5 tot 7 controles. Bij het inchecken kreeg ik een ruimere plaats aangeboden voor dezelfde prijs (bij de nooduitgang). Die kans heb ik gegrepen, maar het bleek de stoel bij het raam bij de nooduitgang te zijn, en dat betekende dat ik de vliegtuigglijbaan voor m'n voeten had, zodat ik bijna nog minder ruimte had dan een gewone stoel. Bij het binnengaan van het vliegtuig was het echt enorm warm. Toen we aan het taxien waren zei de piloot ook dat ze hadden geprobeerd om zo snel mogelijk weg te komen omdat het aircosysteem van het vliegtuig de hitte van Shanghai niet kon verwerken.

Deze laatste vlucht duurde ongeveer 12 uur, maar ik had het na 3 uur al helemaal gehad, waardoor het ontzettend lang duurde. Gelukkig landden we 3 kwartier eerder dan het schema was en toen zag ik, na de controle door de douane en het wachten op de ruimbagage, eindelijk m'n vriendin, ouders en zus weer. Ook waren als verrassing m'n oom en 2 neefjes naar Schiphol gekomen om me te verwelkomen. Met een groot spandoek stonden ze allen mij op te wachten. Van beide kanten waren we erg blij elkaar weer te zien. Na snel even wat gegeten te hebben, zijn we naar huis gereden waar de spandoek met vlaggetjes en al in de tuin werd gezet.

Welkom back, Kiwi!!

Voorkant eindrapport

Dinsdagochtend 13-8 heb ik het eindgesprek gehad voor de bachelor eindopdracht. Helaas viel dit een beetje tegen, vooral door het oordeel van de tweede beoordelaar. Doordat mijn beide begeleiders erg tevreden waren heb ik ingezet op een hoger cijfer, maar het werd een 7,5 wat maakt dat mijn eindcijfer een 7 is geworden (in combinatie met het cijfer voor het voorverslag). Wel wil mijn begeleider in Nieuw Zeeland graag een paper (publicatie artikel) met mij schrijven na een klein beetje meer onderzoek (wat we in overleg zullen gaan doen), waardoor ik toch merk dat mijn onderzoek zeker gewaardeerd wordt. Daarnaast kreeg ik afgelopen week het verlossende bericht dat ik alle vakken van mijn bachelor gehaald heb en ik dus geslaagd ben voor de bachelor Civiele Techniek. Volgende week hoop ik te starten met de tweejarige master Civil Engineering and Management (track: Water) aan de Universiteit Twente.

Dit was dan het laatste bericht van mijn blog. Hier kon u de afgelopen maanden mijn belevenissen van mijn verblijf in Nieuw Zeeland volgen. Hartelijk dank voor uw interesse hierin en het meeleven via dit blog, via Facebook, via Whatsapp, via post en via mijn ouders/vriendin. Dat heb ik zeker als mooi, leuk en ondersteunend ervaren. En nu ik bijna 3 weken terug ben in Nederland vraagt ook iedereen aan mij: En, wat vond je er van? Kun je weer een beetje wennen hier in Nederland? Nou, allereerst die laatste vraag, ik ben weer helemaal gewend hier. Wel heb ik nog een week lang last gehad van de jetlag, maar dat is nu allang weer over. Voor mijn gevoel ben ik al veel langer terug dan 3 weken. Dat komt ook doordat ik weer direct flink aan de slag moest met de afronding van de bachelor en de voorbereidingen voor het nieuwe studiejaar (eerste vergaderingen van de Universiteitsraad, waar ik nu zitting in heb). De eerste vraag is moeilijker uit te leggen, dat is voor een groot deel ook een gevoel, maar ik zal het proberen. Ik heb enorm genoten van het hele verblijf in Nieuw Zeeland. Tegelijk heb ik er ook veel van geleerd. Ik heb me 3,5 maand moeten redden in een land dat mij voor die tijd onbekend was, maar nu behoorlijk dierbaar is geworden. Ik had natuurlijk al wel de ervaring van het wonen op kamers (al zo'n 3,5 jaar), maar dit is dan toch echt nog weer anders. En ondanks dat je alleen bent, merk en leer je dat er toch nóg Één is die ook in Nieuw Zeeland is: de Heere, die ook in Nieuw Zeeland gediend wordt (zij het in kleine aantallen) en die mij geleidde over de onveilige wegen, paden en oceanen, tot op de Tongariro Crossing toe: The LORD is thy keeper: the Lord is thy shade upon thy right hand. (...) The LORD shall preserve thy going out and thy coming in from this time forth, and even for evermore (Psalm 121: 5,8; King James Version).

Onderweg naar Auckland

Kort bericht

Op het moment van schrijven zit ik op Auckland International Airport. Helaas is er bijna geen internetverbinding. Daarnaast is de adapter van m'n laptop kapot, waardoor ik alleen op m'n Ipad of telefoon kan typen. Daarom is het dit keer alleen dit korte bericht. Om 23.15u plaatselijke tijd hoop ik weg te vliegen naar Shanghai (12 uur vliegen). Na een tussenstop van 4,5 uur hoop ik door te vliegen naar Amsterdam waar ik dan vrijdagavond om 18.00u Nederlandse tijd hoop aan te komen. In Nederland hoop ik dan begin volgende week het blog af te sluiten met een laatste bericht.

It's holiday time!! (deel 2)

Ik ga op dezelfde manier verder zoals met het vorige blog..

Zaterdag (27-7) heb ik, zoals het plan al was, het rapport zo goed als afgerond. Ik moest namelijk alle feedback, die ik even daarvoor van mijn beide supervisors had gekregen, verwerken. Al met al ben je daar dan toch zo een dag zoet mee. Als ik in Nederland terug ben en ik de examenzitting gehad heb, hoop ik wat meer te vertellen over wat het project is geweest (geüpdatete versie van 1 van m’n eerste blogs) en hoe de afronding is geweest (of nog zal zijn).

Zondagochtend ben ik naar de Presbyterian Church in Te Anau geweest. Dit was echter totaal anders dan ik gewend ben, en hier voelde me ik dan ook niet bepaald thuis. Wel moet ik zeggen dat de mensen ook daar erg aardig zijn, maar de manier waarop zij hun dienst op zondag houden, ben ik het niet zo mee eens. Na de dienst heb ik een poosje aan het meer gestaan en wat gelezen om vervolgens weer terug te gaan naar het vakantiepark (had ik een powered campsite voor 4 nachten vanaf donderdagnacht). Daar had ik ook internet en heb zodoende ’s avonds live mee kunnen luisteren met de Reformed Congregation of Carterton, waar ik ook de meeste zondagen in de afgelopen maanden ben geweest.

Maandagochtend ben ik de route naar Milford Sound gaan rijden. Deze weg is 120 kilometer lang en begint in Te Anau, wat dan ook gelijk het enige plaatsje op de hele route is. Het is dan dus ook de bedoeling om met een volle benzinetank, voldoende eten, etc. deze route te rijden. In de winter is het mogelijk dat er sneeuw op de route ligt, maar dit was niet het geval. Het valt mij trouwens op dat er erg weinig sneeuw ligt voor in een winterseizoen in het zuiden van Nieuw Zeeland. De weg naar Milford Sound is een mooie weg. Helaas was het aardig bewolkt op de heenweg (net zoals de vrijdag ervoor in Doubtful Sound). Toen ik er eenmaal was, brak echter heel voorzichtig de zon door. Ook gingen de wolken wat hoger zitten, waardoor het niet zo mistig was als in Doubtful Sound. Ik heb daarom ook nog zitten twijfelen om hier nog een rondvaarttocht te doen, maar de tijd en de prijs hebben mij doen besluiten het zo maar te laten. Ik was namelijk nog van plan om naar Queenstown te rijden om daar te overnachten, en men gaf daarvoor zo’n 5 uur rijden aan, terwijl het al 2pm was. Daarom besloot ik om weer terug te rijden (dezelfde weg dus terug naar Te Anau, omdat dit de enige toegangsweg is tot Milford Sound). Het was op een gegeven moment echter boven op de rem staan, want er liep een hele kudde schapen over de weg. Deze werden naar een ander graasland geleidt. Een heel mooi en leuk gezicht was dat, ik denk wel zo’n 300 à 400 schapen. Ze gingen dezelfde richting op, maar wij (ik met een aantal andere auto’s) konden ze al toeterend passeren. Valt niet mee om dat te doen terwijl de schapen overal lopen, en maar voor je auto blijven uitrennen, tot ze uiteindelijk naar de zijkant gaan. Al met al duurt het dan ook wel een poosje voor de kudde was gepasseerd. Nadat ik in Te Anau nog een poosje gestopt heb (om onder andere mijn spullen achterin weer op te ruimen, omdat alles door de hele camper heen was gedenderd toen ik boven op de rem moest), ben ik doorgereden naar Queenstown. Daar kwam ik rond ongeveer half 7 aan (die 5 uur die er voor stond om van Milford Sound in Queenstown te komen was wel erg ruim genomen). Daar was het erg druk, vanwege alle skiërs die een bar of eettent opzochten. Ik ben toen al snel doorgereden naar de campground ‘Twelve Miles Delta’ voor die nacht.

Milford Sound

Optocht van schapen

 Dinsdagochtend ben ik vanuit Queenstown met de kabelbaan 400 meter hoger die bergen ingegaan. In Queenstown kan namelijk alles. En dan vooral op het gebied van de (extreme) sporten: bungeejumpen, raften, paragliden, quad rijden, van de berg af mountainbiken, soort van rodelen, skiën, snowboarden, jetboat varen, in een parachute achter een boot, helikopter vliegen, etc., etc., etc. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het kan, zolang je maar betaald. Queenstown wordt daarom ook wel de duurste stad van Nieuw Zeeland genoemd. Omdat de hele trip naar Nieuw Zeeland mij al duur genoeg is geworden en ik nu meer wat van de omgeving wil zien, ben ik alleen met de Gondola (kabelbaan) omhoog gegaan, en vervolgens vanaf daar een heel stuk de bergen in geklommen, op een deel van de Ben Lomond track, naar de top van de Ben Lomond (1748m). Ik heb die niet helemaal gedaan omdat vanaf zo’n 1500 meter sneeuw lag. Op een gegeven moment kon je een zijpaadje naar een andere (lagere) top. Daar ben ik toen heen geklommen, vanwaar je een prachtig uitzicht had over de hele omgeving van Queenstown. Nadat ik daar een poosje had gezeten, ben ik weer gedaald richting de lift. Daar kwam ik langs een plek waar de paragliders starten, en daar heb ik een poosje gekeken (vind ik altijd heel leuk om te zien). Daarna met de Gondola weer naar beneden, nog even in het stadje rondgekeken en vervolgens vertrokken richting Wanaka. Om daar te komen kun je om de bergen heen rijden (ruim 1,5 uur) of dwars over de bergen heen (1 uur). Natuurlijk kies ik dan (zeker niet alleen vanwege de tijd) de tocht over de bergen, de Crown Range Road, vanwaar je ook weer een schitterend uitzicht had. Aangekomen in Wanaka heb ik (een gedeelte van) de zonsondergang bekeken vanaf de rand van Lake Wanaka. Vervolgens ben ik doorgereden naar campground ‘Albert Town Reserve’ om te overnachten. Deze campground, evenals die van maandag, zijn unserviced campgrounds, wat als voordeel heeft dat ze erg goedkoop zijn (vaak maar 6 dollar per persoon per nacht) en dat ze vaak midden in de natuur zijn, maar als nadeel dat je niet meer dan een toilet hebt op de hele campground (en dan vaak ook nog zonder riolering, dus met een opvangbak) en dus geen stroom om de batterij van de van op te laden of om een kachel aan te hebben. Daarom ga ik dan ook vaak vroeg onder de dekens, om nog een beetje warm te blijven.

Uitzicht boven Queenstown op Lake Wakatipu

Zonsondergang bij Lake Wanaka

Was getekend: dinsdagavond 30 juli 2013, 20.15pm

De volgende ochtend, woensdagochtend, heb ik eerst de ‘loop track’ over Mount Iron bij Wanaka gelopen. Deze tocht is een populaire tocht van 1,5 uur (4,5km) die over de top van Mount Iron loopt, waarbij je in totaal zo’n 250 meter klimt en daalt. Vanaf die top heb je alweer een schitterend uitzicht, dit keer over Wanaka en Lake Wanaka. Na dit rondje benen strekken, ben ik naar Puzzling World gegaan. Een bezoek aan Wanaka is namelijk niet compleet zonder een bezoek aan Puzzling World. Het gebouw alleen al staat schots en scheef. In het gebouw heb je verschillende ruimtes met verschillende soorten illusies. Zo is er een ruimte die helemaal scheef staat. Doordat er geen ramen in dat gedeelte zitten, ben je de orientatie van de horizon kwijt, wat tot gevolg heeft dat je scheef gaat lopen, maar ook dat je denkt dat bijvoorbeeld een watervalletje omhoog stroomt, dat een biljartbal omhoog rolt, en meer van dat soort ongein. Daarnaast was er een ruimte met op de wanden allemaal gezichten, en als je dan 1 oog dichtdeed en langs die gezichten liep, leek het alsof je ze allemaal aankeken en volgden. Je moet Puzzling World echt meemaken om erover mee te kunnen praten. Ik vond het in ieder geval erg leuk! Daarnaast was er ook nog een doolhof met 4 torens op de hoeken en je moest de torens in de goede volgorde zien te vinden: erg lastig, zo’n drie kwartier rondgedoold, terwijl ik een beetje over de muren heen kon kijken;). Na dit leuke bezoekje ben ik gaan rijden in de richting van Fox Glacier, waar ik de volgende dag een tocht had geboekt. Onderweg naar Fox Glacier werd het al gauw zwaar bewolkt en regenachtig, en dat bleef het ook de hele weg naar Fox Glacier, zo’n 3,5 uur rijden vanaf Wanaka. Gelukkig was het daar weer droog en daar heb ik een holidaypark opgezocht, omdat een unserviced campground niet in de buurt was en ik de volgende morgen al vroeg weer in Fox Glacier moest zijn.

Uitzicht vanaf Mount Iron op Wanaka en Lake Wanaka

Puzzling World, gezien vanaf 250 meter hoogte op Mount Iron

Donderdag was de dag van de gletsjertocht. ’s Ochtends om 9.10 moest ik me melden in het informatiecentrum van de gletsjertocht, waar ik de groep voor die dag ontmoette: 16 bezoekers en 2 gidsen. We werden daar eerst goed geïnformeerd over de dingen die ons te wachten stonden, we kregen waterdichte bergschoenen en een soort schoentjes met punten voor onder de bergschoenen voor op het ijs. Vervolgens werden we met een oude bus een eindje weggebracht naar de parkeerplaats voor de gletsjer en daar begon onze tocht. We werden gesplitst in 2 groepen van 8 personen, elke groep met 1 gids dus. Met deze groep liepen we via een tocht langs de bergwanden, al klimmend door de bossen tot aan het begin (of eigenlijk het eind) van de gletsjer. Daar trokken we de ijzeren schoentjes aan en gingen we het ijs op. De hele tocht over het ijs was echt supergaaf. Eerst klommen we een eindje naar boven (gids voorop met een ijsbijl, daarachter de groep). De gids liet ons een aantal mooie plekjes, die op dit moment op de gletsjer te zien zijn, zien. De gletsjer smelt namelijk erg snel. Sommige mooie ijsgangen of -gaten of –holen kunnen namelijk over een paar weken helemaal gesmolten zijn. Het was in ieder geval een hele mooie dag, waarbij je flink wat energie verbruikt, maar ook heel wat leert over de gletsjer. Rond een uur of 3, half 4 stapten we van het ijs af en liepen we weer terug naar de bus en werden we teruggereden naar het dorpje. Vervolgens was mijn plan om zo’n 2 uur naar het noorden te rijden richting de ferry in Picton, maar ik ben na een half uur gestopt in Franz Josef Glacier (een andere gletsjer met vlakbij een dorp), omdat ik te moe was. Daar heb ik weer een holiday park met een powered campsite opgezocht voor die nacht.

De Fox Glacier

IJsspleet

De volgende ochtend (vrijdag 2-8) ben ik verder gaan rijden. Ik moet namelijk zaterdag 3 augustus om half 11 bij de ferry in Picton te zijn om weer naar het Noordereiland te varen. De afstand tussen Frans Josef Glacier en Picton is zo’n … kilometer. De tocht ging langs de westkust van Nieuw Zeeland. Het weer was gelukkig goed, en daarom ben ik een paar keer gestopt om een paar mooie foto’s te maken. Helaas kon ik niet op alle uitkijkpunten stoppen, want ik moest opschieten. Ik ben nog wel een klein stukje omgereden naar een plek bij Westport waar zeehonden te zien zijn. Daar ben ik maar een kwartiertje gestopt en toen weer doorgereden. Ik zag wel een paar zeehonden uit de verte, maar die waren te ver weg om goede foto’s van te kunnen maken. Ik had gehoopt de hele afstand in 1 dag af te kunnen leggen, maar dat viel tegen. De gemiddelde snelheid ligt door de vele bochten maar op 65 kilometer per uur. Rond 6 uur was ik in Richmond (2 uur voor Picton). Omdat het donker werd heb ik maar besloten om te stoppen, omdat de resterende weg erg bochtig is, maar met mooie uitzichten waarschijnlijk. Daarom wil ik dit graag in het licht zien, dus heb ik maar weer een holiday park opgezocht voor deze nacht. Morgenochtend moet ik dus wel redelijk op tijd vertrekken om de ferry in Picton te halen.

De westkust van het Zuidereiland van Nieuw Zeeland

Dit was het tweede reisverslag van mijn vakantie. Dit was het laatste deel van het Zuidereiland. Morgen hoop ik dus naar het Noordereiland te varen, waar ik het weekend in Masterton en Carterton ben, maandag hoop ik naar Palmerston North te gaan om afscheid te nemen van mijn gastgezin van de laatste 3 maanden. Dinsdag vertrek ik naar het noorden, in de richting van Auckland, waar ik donderdagavond het vliegtuig terug naar Nederland heb. Het zit er dus bijna op. Het rapport van mijn onderzoek is in ieder geval helemaal klaar nu. Het ligt nu ter beoordeling bij de desbetreffende personen en bij de drukker om gedrukt te worden. Ik denk dat ik voor donderdagavond mijn laatste deel van het reisverslag online probeer te zetten. De afsluiting van het blog doe ik dan als ik weer in Nederland ben.

It's me, in een diep gat in de ijsmasa van Fox Glacier

Was getekend: vrijdagavond 2 augustus 2013, 19.45pm

It's holiday time!!

Bij deze een verslag van het eerste deel van mijn vakantie en mijn toertocht door Nieuw Zeeland. Ik ben van plan om elke dag of om de paar dagen een deel te schrijven. Ik kan het dan schrijven als het allemaal nog vers in het geheugen zit. Wel zal dan het verslag mogelijk wat groot worden. Ik probeer aan het einde van iedere week met mijn laptop een internetpunt op te zoeken, zodat ik het online kan zetten.

Afgelopen donderdagavond (18-7) heb ik mijn auto verkocht, zodat ik alles had afgerond om op vakantie te kunnen. Vrijdagmorgen heb ik mijn koffers gepakt en heeft Maria mij rond de middag naar Palmerston North Airport gebracht. Mijn vlucht vertrok om 1:05pm en ik kwam na een korte vliegreis om 2:20pm aan op Christchurch Airport. Daar werd ik opgehaald door het shuttlebusje van Apollo, die mij naar hun bedrijf bracht, waar ik de campervan heb opgehaald. Een leuk autootje met alles erop en eraan. Alleen toilet en douche moet ik ergens anders opzoeken. Ik vind alleen de opbergruimte iets tegenvallen (komt ook omdat ik zo’n grote vliegtuigkoffer bij me heb). Na wat boodschappen te hebben gedaan en een klein beetje door de stad gereden te hebben, heb ik een campsite opgezocht. De goedkope campsites hebben ze niet in en rond Christchurch, dus voor dit weekend maar een wat duurdere (maar dan wel een power campsite, dus ik kan stroom gebruiken wat ik wil).

Zaterdagmorgen kwam ik erachter dat de waterpomp niet werkte, en er daardoor geen water uit de kraan kwam. Dus ben ik eerst weer naar Apollo geweest (was vlakbij de campsite) waar ze het gerepareerd hebben. Was een nogal ongebruikelijk iets voor een campervan van 2011. Hopelijk gaat die mij niet weer dwarszitten in de komende weken. Daarna ben ik de stad in geweest om wat folders te halen bij een Tourist Informationcenter. Daarna verder de binnenstad bekeken en naar Quake City geweest, een expositiecentrum van de aardbevingen van 2010 en 2011 hier. Erg indrukwekkend. De binnenstad is nog indrukwekkender waar je allemaal gapende gaten zit van parkeerplaatsen van grind, waar een paar jaar geleden allerlei gebouwen hebben gestaan. Een heel aantal andere gebouwen die ook deels ingestort of instabiel waren, stonden nog. Zo ook de kathedraal van Christchurch, waarvan de twee torens compleet zijn ingestort en verwoest. Als je de kathedraal nu ziet, zou je niet verwachten dat er twee torens waren geweest: niets meer van te zien, één grote puinhoop. Daarna ben ik nog even naar het Airforce Museum of New Zealand geweest, waar de geschiedenis van de Nieuw Zeelandse luchtmacht te lezen en zien was.

Heel algemeen beeld in Christchurch anno 2013: Bouwkranen, opgebroken wegen,
grote vlaktes met puin, wat vroeger gebouwen waren, maar nu parkeerplaatsen van puin.

Ingestort gedeelte van de kathedraal van Christchurch

Is getekend: zaterdagavond 20 juli 2013, 7.30pm

Zondagochtend ben ik naar de Grace Baptist Church in Christchurch geweest waarvan ik de pastor en elder de week daarvoor al had ontmoet bij de School of Theology. Na de dienst en het koffiedrinken met de gemeente was ik uitgenodigd om bij de elder thuis te komen lunchen, wat erg gezellig en leuk was. Zij wonen een klein half uurtje bij de kerk vandaan. De moeders van de elder en zijn vrouw waren er ook allebei. De moeder van zijn vrouw was op bezoek een paar weken en zij is in 1953 vanuit Nederland naar Nieuw-Zeeland gekomen. Ze kende nog een paar woorden Nederlands en dus spraken we een paar woorden Nederlands met elkaar terwijl de rest van de familie wat wazig zat te kijken. De moeder van de elder hoopt eind volgende maand 100 te worden. Ze is wat doof en soms een beetje de weg kwijt, maar ze gaat nog altijd mee naar de kerk. Omdat ze bij deze kerk maar één keer op een zondag een kerkdienst hebben, had ik voor de middag (5pm) een andere kerk opgezocht: de Reformed Church of Bishopdale (Bishopdale is een soort wijk van Christchurch). Hier zag en hoorde ik veel Hollandse namen, de meesten waren wel geboren in Nieuw Zeeland, maar een generatie eerder kwam men uit Nederland. Na de dienst werd ik spontaan uitgenodigd bij een familie om te komen lunchen, wat ook leuk was. Hier kunnen de meeste (christelijke) Nederlanders wel wat van leren! De keren dat ik in Nieuw Zeeland voor het eerst in een kerk kwam, werd ik altijd vriendelijk ontvangen, na de dienst door meerdere mensen belangstellend aangesproken, en ook zelfs een heel aantal keren uitgenodigd om te lunchen of te dineren: heel erg gastvrij dus, wat een christen volgens mij ook behoort te zijn!!

Maandag ben ik vertrokken uit Christchurch voor de echte rondreis door Nieuw Zeeland. Via Ashburton, over de langste brug van Nieuw Zeeland, Geraldine en … kwam ik bij Lake Tekapo terecht. Op dat moment waaide het erg hard, dus ik ben er niet al te lang gebleven, maar Lake Tekapo is echt een schitterend blauw meer, omringd door allemaal bergen. Helaas was het ook vanuit één kant behoorlijk dreigend bewolkt (wat de wind ook verklaarde). Vlak aan het meer (dat tegengehouden wordt door een stuwdam (Civiele Techniek;))) staat een heel klein kerkje: Church of the Good Shepherd. Omdat het hard waaide en ook een beetje begon te regenen ben ik doorgereden om bij Lake Pukaki. Daar ben ik na een poosje twijfelen afgeslagen richting Mount Cook National Park. Mount Cook is de hoogste berg van Nieuw Zeeland en is maar liefst 3754 meter hoog. De weg naar het park leidt langs Lake Pukaki. Ik zag in de verte echter heel donkere wolken. Ook stond aan het begin van de weg een bord met of de weg open of dicht was. Vanaf dat punt tot halverwege was de weg open, vanaf de helft tot het eind stond niets achter. Maar omdat mij door meerdere mensen aangeraden was naar Mount Cook te gaan en omdat aan het einde een leuke campground zou liggen waar ik dan wou overnachten, ben ik toch die kant opgegaan. Gelukkig bleef het vooral dreigend en kwam het niet tot flinke hoosbuien maar gewoon een gestage regenval. De hele weg was open en ik ben op de campground ‘White Horse Hill’ een plekje op gaan zoeken. Helaas waren de bergen rondom in wolken gehuld en kon ik niets zien van het Mount Cook en zijn National Park. Wel stond ik hier midden in de natuur met de campervan om de nacht door te brengen. Is ook een mooi avontuur!

Lake Tekapo

Church of the Good Shepherd

 Is getekend: maandagavond 22 juli 2013, 7.45pm

Dinsdagnacht rond 2pm werd ik wakker omdat het zo licht was. Het bleek dat het helemaal helder was geworden en de volle (of zo goed als volle) maan scheen, wat de hele omgeving verlichtte. Heel mooi. Ik zag nu meer dan ik ’s middags gezien had… ’s Ochtends was het nog steeds heel mooi helder weer. Ik heb toen een wandeling naar de Hooker Valley gemaakt. Zoals de naam het al zegt is dat een vallei tussen de bergen van het Mount Cook National Park in. Geen zware tocht, maar wel heel mooi. En omdat het weer ook zo goed was, had je schitterende uitzichten. Ook was het lekker rustig, omdat ik redelijk vroeg was. Uiteindelijk kom je dan uit bij Hooker Lake, vanwaar je een uitzicht had op Mount Cook. De foto’s daarvan lukten helaas niet zo goed, omdat de zon precies boven de top scheen, en ik geen geavanceerde camera bij me heb. Rond een uur of 1 was ik weer terug bij de campervan, waarna ik uit het park ben vertrokken, opnieuw richting de oostkust. Uiteindelijk kwam ik tegen 4.30pm aan in Oamaru, een heel leuk stadje in de neo-klassieke stijl. Daar even rondgelopen en vervolgens naar campground ‘Glencoe’. Daar stond ik de nacht samen met een ander klein busje midden in de natuur.

Hooker Valley

Hooker Lake (op de achtergrond Mount Cook, de hoogste punt is niet te zien
door de zon, ligt achter de punt die wel te zien is)

 Woensdag vertrok ik vanaf de campground in de richting van Dunedin. Onderweg nog even gestopt bij de Moeraki Boulders, hele grote, ronde stenen op het strand bij Moeraki. Vervolgens door naar Dunedin, de één na grootste stad van het Zuidereiland (na Christchurch). Heeft ook een leuk centrum en onder andere de First Church van Otago. Ik ben er niet al te lang gebleven omdat ik nog meer plannen had voor die dag. Ik ben namelijk daarna doorgereden naar Otago Peninsula. Dat is een schiereiland bij Dunedin. De tocht naar de punt van het eiland (zo’n 45 minuten rijden) kan bereikt worden over de toppen van het eiland of langs de kust. De heenweg ben ik over de toppen gegaan en de terugweg onderlangs. Beide wegen hele mooie uitzichten. Uiteindelijk kwam ik aan op de punt van het eiland waar een albatrossenkolonie is. De Northern Royal Albatross die hier voorkomt heeft een spanwijdte van zo’n 3 meter, waarmee ze tot de grootste vliegende vogelsoorten behoren. Ze komen alleen maar voor in de gebieden van de Zuidelijke Oceaan en de Grote Oceaan en dan vooral op de eilanden. Je kunt ze daarom maar op heel weinig plaatsen zien. Daarnaast zijn ze een aardig windje nodig om omhoog te kunnen komen. De kliffen van Otago Peninsula helpen hun daar wat bij en daarom zitten ze daar. Helaas was de wind niet heel hard, maar ik heb toch een paar keer een albatros voorbij zien vliegen. Ook zag ik 1 witte albatros vliegen, maar ik was te laat om een foto ervan te nemen. Ik sprak later een gids (die in z’n vrije tijd even kwam kijken) en die vertelde me dat dat de Southern Royal Albatross was, met een spanwijdte van 3,3 meter en deze is nog zeldzamer te zien. Komt ook bijna nooit bij Otago Peninsula. Dus dat was wel mooi dat ik hem wel gezien heb. Daarna ben ik doorgereden richting de westkant van het Zuidereiland via Gore naar Te Anau. Dit omdat er op deze route niet heel veel bijzondere dingen te zien zijn en ik maar 2 weken op het Zuidereiland heb. Daarom heb ik ’s avonds een heel stuk doorgereden. Ik kwam om 10 uur aan op een campground in de buurt van Te Anau, Mavora Lakes campsite. Deze lag zo’n 35 kilometer van de hoofdweg af en het bleek ook nog een grindweg te zijn (had ik niet goed gelezen). Als het dan zo laat is, en een campground die je via zo’n lange grindweg moet bereiken, heb je het op dat moment er wel even mee gehad om eerlijk te zijn. Daarnaast was er totaal niemand anders. Dus daar sta je dan, in je campervan, meer dan 35 kilometer van een hoofdweg af, en nog verder van de bewoonde wereld…

Mouraki Boulders

First Church of Otago

Otago Peninsula (uitzicht vanaf de weg over op de kliffen)

Northern Royal Albatross

Donderdagochtend ben ik pas laat daar weggegaan (had geen zin om er uit te komen, omdat het zo koud was). Ik ben vervolgens teruggereden naar de hoofdweg en dan naar Te Anau. Daar heb ik de tocht voor vrijdag geboekt en gekeken naar een campsite met stroom. Dit omdat ik dit weekend mijn verslag moet afronden (verwerken van de comments). Het was toen al zo’n beetje 2pm, dus heb toen maar besloten het rustig aan te doen. ‘k Heb nog een beetje rondgereden in de buurt en toen het vakantiepark weer opgezocht. Hier sta ik nu 4 nachten (tot en met zondag op maandagnacht). En hier hebben ze heerlijke warme douches, die je wel mist na een paar dagen alleen naar een toilet te kunnen (de campgrounds midden in de natuur hebben alleen maar toiletten, en dan vaak ook nog zo’n soort DIXI-geval). Ook heb ik hier het hele weekend internet, waardoor ik eindelijk weer contact kon hebben met familie (die niet al te gerust zijn met het feit dat ik in m’n eentje door het dunbevolkte Nieuw Zeeland tour;)).

Voor vandaag (vrijdag) had ik een dagtocht geboekt naar Doubtful Sound (één van de fjorden in dit gebied). Als eerste om 8.45am met de bus vanaf Te Anau naar Manapouri, vervolgens met de boot naar de ander kant van Manapouri Lake. Daar weer op de bus over de pas naar Doubtful Sound. Hier lag dan weer een boot waarop we een cruise van 3 uur door de fjorden hebben gehad. Helaas was het erg bewolkt, koud, mistig, winderig, enz. Het zicht was daarom heel beperkt, wat wel een behoorlijke domper was. Van wat er dichtbij rondom je te zien is kan ik zeggen dat het mooi was, alleen je mist wel de mooie vergezichten. Wel heb ik op een rots nog zeehonden gezien (dat is wel mooi dat je die midden in de natuur kunt zien). Op de terugweg met de bus weer over de pas en toen naar het Manapouri Power Station, een waterkrachtcentrale midden in de bergen (letterlijk). Er zijn hier buizen onder het meer gegraven waarin het water naar beneden valt en op die manier stroom wordt opgewekt. Het hele station is midden in de bergen geboord op zo’n 200 meter diepte. Met de bus zijn we via een tunnel even bij het station wezen kijken, wat wel heel interessant was. Daarna weer op de boot terug naar Manapouri en vervolgens met de bus naar Te Anau, waar we rond 5.30pm weer aankwamen.

Lake Manapouri

Doubtful Sound (dit zijn eilandjes vlakbij de Tasmanzee)

Zeehonden 

Manapouri Power Station

Dit was het eerste deel van mijn vakantie. Sommige dingen uitgebreid, sommige niet. Maar ik houd hiermee in ieder geval iedereen op de hoogte. Morgen is het een werkdag voor me: het rapport afronden. Zondag blijf ik ook hier in Te Anau en maandag gaat de trip dan weer verder: de tweede en laatste week Zuidereiland. Allemaal een fijne vakantie!

De campervan in Mount Cook National Park (op deze manier midden in de natuur overnachten... Leuk avontuur!!)

Is getekend: vrijdagavond 26 juli 2013, 10.00pm

Almost finished!!

Uh excuses voor de titel, ik zal de rest in het Nederlands doen. Ik ben nu behoorlijk gewend aan het Engels, zodat ik tegenwoordig half Engels, half Nederlands denk. Ik zal me nu weer proberen te concentreren op het Nederlands;). Ook een excuses voor de trouwe volgers van mijn blog: het is een lange tijd geleden dat ik een bericht had gedaan. Ik kan dat verklaren, namelijk dat ik weinig bijzonders te melden had. Maar nu mijn onderzoek er op 1 dag na op zit en ik vrijdagmiddag op vakantie hoop te gaan, wordt het toch tijd om even terug te blikken op de afgelopen weken en dit te delen met jullie. Foto's heb ik zeer weinig van de afgelopen weken, maar daar zal volgende week wel verandering in komen. Het zijn dus vooral wat belevenissen.

De afgelopen weken heb ik hard gewerkt aan mijn onderzoek, met als resultaat dat het zo goed als klaar is. Ik hoop morgen het concept verslag nog een keer door te lopen, te controleren op fouten (taalfouten en structuurfouten) en nog een klein stukje aanbevelingen te schrijven. Dan gaat het naar mijn supervisors voor hun comments, die ik dan eind volgende week hoop te verwerken (jaja, tijdens mijn vakantie!!). Vervolgens gaat het definitieve rapport weer naar de supervisors. Voor de supervisor in Nederland is het dan de taak het verslag nogmaals te beoordelen (eveneens een tweede beoordelaar) om er met mij over te kunnen discussieren wanneer ik terug ben tijdens de examenzitting (4 dagen na mijn thuiskomst) en mijn onderzoek te beoordelen voor de afronding van mijn bachelor. Het onderzoek wat ik gedaan heb is vooral belangrijk voor de supervisor hier in Nieuw Zeeland: hij zal het namelijk verder gaan gebruiken in zijn onderzoek (en misschien samen met mij een paper erover schrijven!!). Tot zover mijn onderzoeksperikelen.

De afgelopen weekenden heb ik weinig bijzonders gedaan. Afgelopen zaterdag ben ik nog wel in Wanganui geweest om een soort van kennissen te bezoeken. Voor die tijd ben ik nog even de stad Wanganui in geweest en de War Memorial Tower beklommen die een mooi uitzicht gaf over de stad (al was het wel bewolkt en een beetje regenachtig). Vorige week zondag ben ik in Carterton geweest (waar ik de meeste weekenden ben geweest) en afgelopen zondag ben ik in Palmerston gebleven en hier naar de kerk geweest. Op dit moment is er bij mijn gastgezin een 'School of Theology' waar ongeveer 15 uit Nieuw Zeeland, Australië en Fiji afkomstige reformed baptist pastors en elders een week van studie hebben, geleid door een Canadese pastor. Ik ontmoet ze dan tijdens het diner en 's avonds, wat heel interessant is. Zo leer je heel veel culturen (allemaal een andere origine) kennen.

Mijn laatste dagen in Palmerston North zijn aangebroken, wat betekent dat er ook dingen afgesloten moeten worden. Zo moet ik ook mijn auto verkopen. Helaas is dit niet zonder slag of stoot gegaan (ik ben niet zo gelukkig met auto's in Nieuw Zeeland). Ik ben namelijk bijna slachtoffer geworden van scamming (oplichting). Ik ga er niet te veel over uitwijden, anders dan dat ik erg blij ben hier net op tijd te voor zijn bewaard gebleven. Ik heb mijn auto nu verkocht voor een stuk lager bedrag dan ik gehoopt had, maar ik ben daarmee ook een heel stuk stress die ik door het voorval opliep kwijtgeraakt. Morgenavond is de betaling en overdracht van sleutel.

Dan als laatste de vakantie. Vrijdagmiddag om 1 uur hoop ik in het vliegtuig te zitten in de richting van Christchurch (op het Zuidereiland, ruim 1 uur vliegen). Daar heb ik een campervan gehuurd voor de komende 3 weken. Ik heb tot nu toe nog geen planning en maar een aantal plannetjes. Ik ben in ieder geval van plan om het komende weekend in Christchurch te blijven, mede om de mogelijkheid tot het bijwonen van services. Zaterdag is mijn plan om de stad te bekijken en de gevolgen te zien van de aardbeving van 2011 waar 165 doden vielen te betreuren en het een groot deel van de stad verwoestte. Volgende week is het plan af te zakken richting het (koude) zuiden om in de omgeving van Queenstown uit te komen. Hoe ik daar kom en wanneer ik daar kom: geen idee. Dit wordt echt een avonturiersvakantie. In deze omgeving is mijn plan om een poosje te blijven en dan weer richting het noorden te rijden om op zaterdag 3 augustus de ferry naar het Noordereiland te nemen. Die zondag is het plan om in Carterton te zijn, maandag de laatste dag in Palmerston en dan dinsdag richting het noorden naar Coromandel (voor 1 dag) en dan donderdag naar Auckland, vanwaar ik 's avonds om 23.15u de lucht in hoop te gaan (in een vliegtuig) richting Shanghai om vervolgens over te stappen op een KLM-vliegtuig naar Amsterdam. Daar hoop ik vrijdagavond 9 augustus rond 18.15u te landen en mijn familie in de armen te kunnen sluiten.

Tot slot, ik heb zin om op vakantie te gaan en ik heb ook veel zin om naar huis te gaan, maar ik ga dan ook Nieuw Zeeland missen en dan vooral mijn lieve gastgezin: Dafydd, Maria, Ajinkya en Anjali, waarbij ik het zo geweldig naar mijn zin heb gehad en waarvoor ik hen nu alvast in het openbaar heeeeeel hartelijk dank zeg! (Ze lezen het via Google Translate;).)

Nog een paar laatste kleine dingetjes: ik hoop dat ik de komende weken ergens internet kan krijgen om jullie af en toe op de hoogte te kunnen houden (het streven is aan het einde van elke week een blog te schrijven). En voor degenen die mij kaartjes gestuurd hebben: hartelijk bedankt, maar een vriendelijk verzoek om het nu te stoppen i.v.m. de bezorgtijd van soms 2 weken. Ik ben dan niet meer in Palmerston North, dus ik kan ze dan niet meer lezen. Degene die nog onderweg zijn zie ik als ik maandag 5 augustus nog een dagje hier ben.

Allemaal een fijne vakantie (en geniet van de warmte in NL, ik hoop over ruim 3 weken eindelijk na zo'n 9 maanden winter ook zomer te hebben)!

Dagje in Hawke's Bay

Ha Dutchies!

Hier weer een bericht vanaf de andere kant van de aardbol. Hoe is het in Nederland? Iedereen al (of bijna) zomervakantie? Ook al wat stabiel zomerweer of gaat zit de temperatuur nog steeds op de schommel? Hoe dan ook, het zal vast niet kouder zijn dan hier. Hier is het namelijk vooral 's ochtends 'freezing cold', tot aan ijs op de autoruiten toe. Het blijft apart, het is juli maar toch koud. Naar je gevoel klopt er dan iets niet;) Maar goed, nog even 2,5 week bikkelen en dan heb ik ook zomervakantie (of wintervakantie, 't is maar hoe je het bekijkt). Met het onderzoek gaat het langzamerhand de goede kant op, met z'n bijbehorende up and downs.. De resultaten zijn in ieder geval bekend, het is nu een kwestie van het op een juiste manier interpreteren ervan en een goede conclusie eraan verbinden (en dat is lastiger dan het klinkt...).

Afgelopen weekend ben ik er weer 'ns op uit geweest naar het mooie weer toe. Ik ben namelijk naar de omgeving van Napier geweest (provincie Hawke's Bay), wat aan de oostkant van Nieuw-Zeeland ligt, op zo'n 2,5 uur rijden van Palmerston North. De omgeving staat hier bekend als één van de topgebieden van Nieuw-Zeeland qua zonuren. Dat bleek ook het geval, want toen hoe dichter ik bij Napier kwam, hoe meer zon er te zien was, totdat hethelemaal helder weer

Eastern water dragons

was (vertrokken bij dichte bewolking en een beetje mist). In Napier ben ik eerst naar het National Aquarium of New Zealand geweest. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn hier vooral vele vissoorten, maar ook hagedissen en alligators te zien. Het is vooral een heel mooi ingericht gebouw met bijbehorende aquaria. Ook heeft het gebouw een aantal Kiwi's en dwergpinguïns. Drie van deze pinguïns zwommen in het water, waarvan ik geen goede foto's kon maken. Bij het voeren kwamen ze wel uit het water, waarbij ik onderstaande foto vanuit de verte kon maken.

Nemo was er ook...

De dwergpinguïn in de verte
(klik voor een grotere afbeelding)

Daarna ben ik nog even door de stad heen gereden langs de havens (jachthaven en een kleine zeehaven), om vervolgens weer een klein stukje terug te rijden in de richting van Hastings (20 min. vanaf Napier richting het zuiden (richting PN)). Onderweg ben ik een paar kilometer van de route af gegaan om Cape Kidnappers even te zien. Dit zijn kliffen waar onder andere een grote kolonie van Jan van Genten zit. Je kunt daar alleen bij komen via een lange wandeltocht langs het strand bij eb of achterop een trekker (ook bij eb). Dit heb ik niet gedaan omdat het al halverwege de middag was en ik ook nog naar de Te Mata Peak wilde.

Cape Kidnappers (in de verte)

De Te Mata Peak (ook in de buurt van Hastings) is een piek van 400 meter hoog waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt over de omgeving. De omgeving bestaat onder andere ook uit veel wijngaarden, maar daar was nu niet heel veel van te zien in verband met de winter hier. De Te Mata Peak is ook erg gewild bij paragliders, omdat er vaak een goede wind vanaf de Stille Oceaan komt die daar blijft hangen. Toen ik er was waren er ook net 2 paragliders die vertrokken (heel gaaf gezicht!). Rond de Te Mata Peak zijn verschillende wandelroutes van welke ik van één een klein stukje heb gelopen (veel klimwerk rondom de piek). Na nog een paar mooie foto's te hebben gemaakt van de invallende duisternis ben ik weer richting Masterton gereden (3 uur) waar ik de afgelopen zondag weer heb doorgebracht.

Ik vind het persoonlijk wat mooiere foto's deze keer, dus vandaar was het alweer een bericht na 1 week. Komende week zal ik weer hard aan de studie moeten, en ik heb daarom ook nog geen plannen voor komende zaterdag, misschien een extra dag aan het onderzoek, want ik moet het klaar hebben voor 19 juli (de dag waarop ik vertrek naar het Zuidereiland). Daarom zou het maar zo kunnen dat het nu een poosje langer duurt voor er een nieuw bericht komt. Ik zal er in ieder geval nog 1 schrijven voor ik op vakantie ga. Dank nogmaals voor het lezen van dit blog en voor het meeleven in de vorm van kaartjes, mailtjes en berichtjes.

Zonsondergang op de Te Mata Peak
(in het midden ligt in de verte bij de zee de stad Napier, op ongeveer 25 km. afstand)

Kaka, Kiwi en storm...

De grootste reden om een blog te schrijven die voor iedereen te volgen is, is om ervaringen vanuit dit mooie land te delen in de vorm van tekst en beeld. Daarbij geef ik jullie ook wel een beetje een inkijkje in m'n privé dingen hier, maar dat zij dan zo. Maar omdat ik niet heel veel foto's heb gemaakt de laatste tijd, omdat onder andere het weer iets minder was, heb ik besloten de afgelopen 2 weken geen blog te schrijven. Aan de andere kant hoor ik ook dat mijn blog goed gelezen wordt en dat men het leuk vindt om het te lezen. Daarom nu toch maar een kort bericht van deze kant.

Als ik de omgeving ga verkennen kan dat alleen maar op een zaterdag, omdat ik de hele week druk ben met mijn opdracht, die over ongeveer 3,5 week af moet zijn. Voor 1 dag kun je niet ver gaan reizen om iets te bekijken, dus moet je een aantal dingen in de buurt opzoeken. Daarbij geldt wel dat Palmerston North eigenlijk in het meest saaie gebied van Nieuw-Zeeland ligt (nog steeds mooi hoor), wat betekent dat er niet heel veel bijzonders te zien of te doen is. Het is dus elk weekend even zoeken wat ik ga doen.

Vorige week zaterdag (15 juni) ben ik naar het Mount Bruce Wildlife Centre geweest. Dit is een soort kleine dierentuin met alleen maar vogels. Ik had er meer van verwacht dan het helaas was, waarschijnlijk door de winterperiode hier (veel hokken waren leeg). Dat hield ook in dat ik maar 3 vogelsoorten heb gezien, waarvan de Kaka en de Kiwi de meest interessante waren. De Kaka's werden op dat moment ook gevoerd, waardoor ze heel dicht bij kwamen.

 

De Kiwi (komt alleen in Nieuw-Zeeland voor, Nieuw-Zeelanders noemen zich daarom ook Kiwi's) is een soort kip met een lange snavel. Het is een nachtvogel, waardoor je ze in de losse natuur bijna niet tegenkomt en ze maar in een paar parken te zien zijn. In dit park waren ze alleen in een donker gebouw te zien. Er was een bruine Kiwi en een witte Kiwi, waarbij alleen de laatste een beetje te zien is op de foto's (flitsen was verboden).

Afgelopen week is het een heftige week geweest voor Nieuw-Zeeland qua weer. Er stond een zuidenwind, wat hier betekent dat er dan koude lucht rechtstreeks vanaf Antarctica komt. Dat ging gepaard met veel wind en neerslag. Zelf heb ik er niet heel veel van gemerkt, behalve kou en regen (ik zit twee uur rijden vanaf de onderkant van het Noordereiland). Maar dit hield wel in dat er veel sneeuw is gevallen op het Zuidereiland, met als gevolg dat sommige plaatsen zelfs helemaal ingesneeuwd zijn omdat er ruim 1,5 meter sneeuw ligt op sommige plekken. In het uiterste zuiden van het Noordereiland, in Wellington (2 uur hier vandaan), heeft het enorm gestormd. Het was heftiger dan de storm van de Wahine Disaster in 1968, waarbij een groot schip verging voor de kust van Wellington. Er zijn van donderdag op vrijdag nacht windstoten gemeten tot 200 kmh en golven geschat op 15 meter hoogte vlak voor de kust. Er is dan ook een flinke schade ontstaan in Wellington en omgeving.

Omdat het zo regenachtig en stormachtig was, ben ik zaterdag (22 juni) naar het Te Papa museum geweest in Wellington, het Nationale museum van Nieuw Zeeland. Voor degenen die mij kennen is, heb ik dat na een tijdje echt wel gezien maar er is niet veel beters te doen op zo'n dag. Na verloop van tijd ben ik nog maar wat gaan rondrijden door Wellington langs de kust, waarbij er inderdaad wel wat schade te zien was. Ook waren er nog steeds flinke golven te zien, al waren die vele malen kleiner dan het geweest was.

Goed dat was het dan weer voor deze keer. Het is zoals te zien is niet veel maar ik heb het te druk om meer avonturen te beleven. Die bewaar ik voor de laatste 3 weken, wanneer ik rond hoop te gaan reizen. Het weer is nu gelukkig stukken beter: blauwe lucht, zon, maar wel maar ongeveer 5 graden, waardoor ik vanochtend mijn autoramen moest krabben (jaja, bevroren ramen op 24 juni...). Waarschijnlijk blijft het weer voorlopig mooi, dus misschien kan ik komende zaterdag wat meer en mooiere foto's maken.

Ik groet u!